ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ κ. D. H. LAWRENCE
Άνοιξη στο παράθυρο
χαμόγελα σαν μαγνήτης
αμοιβαία η στιγμή
δεν βγαίνει φωνή !
τομή ξεμακραίνει τον θάνατο...
άρωμα σε μπουκάλι μαύρο
χειμωνιάτικο ρόδο
πικρό του Ugarro
χαϊδεύει τα ρουθούνια
μια ανάσα για πρωινό
χαρούμενα ακούει και παίζει...
μια φίνα δαντέλα
άλικο τριαντάφυλλο
του πάθους και δάφνη
κάτω από το μαξιλάρι
κραυγές και εικόνες
ο ένοικος του ισογείου να ντύνεται...
αετός που πετάει στους αιθέρες
κι αν πέσει παγωμένος νεκρός
περήφανος δεν λυπάται
από κλαρί πέφτει μόνο
το άτολμο μικρό πουλί
Νοέμβριος σύντομα έφτασε....
η ντροπή της σιωπής
κι η σιωπή της ενοχής
πιότερο κι από τον χειμώνα τον πρότερο
κρύες γλιστράνε στο τζάμι
ποτίζουν τα ρόδα -διδάσκουν
το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης...
(χαϊκού)
© ΒΑΛΙΑ ΜΑΊΣΤΡΟΥ 02.12.2022, All Rights Reserved
...είπες ανάμεσα σε πολλά άλλα : “Μια ανικανοποίητη γυναίκα πρέπει να έχει πολυτέλειες. Μια γυναίκα όμως που αγαπάει έναν άντρα, μπορεί να κοιμηθεί και σε ένα σανίδι απάνω...”
Κι έτσι συνήθως ανά τους αιώνες πάντα κάποιος αφήνει μια γυναίκα ανικανοποίητη – πότε άραγε; - να αναζητά πολυτέλειες...
Μα για αυτό θα μιλήσουμε μια άλλη φορά κ. D. H. Lawrence...
