ValiaMaistrou: November 2016

27 November, 2016

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ Η ΒΡΑΧΝΑΔΑ

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ Η ΒΡΑΧΝΑΔΑ

Μούσα Ερατώ και πένα μου, αρχαία φιλενάδα

που κάνεις τους απλούς σου γιους αητούς αντριωμένους

και κάποιες κόρες λέξεις μου σοφές περισπωμένες

τους στίχους πλέξε αρμονικά στης νύχτας τη βραχνάδα

και κάνε εμένα να γροικώ τη μουσική στους κήπους

γλυκόλαλο σαξόφωνο, τρομπέτα χρυσωμένη

με χίλιους αναστεναγμούς τον πόνο των ανθρώπων,

μαύρος καπνός, μαύρος καημός, να προσμετράω ήχους·

καμπόσοι θε να σμίξουνε στ' αυτί καλαμαράδων

σε τοίχους πιότερο θα μπουν, μακάρι να μπολιάσουν

το δέντρο της υπομονής που τρώει το σαράκι·

κουτσαίνει η Πόλις και βρωμάει σαπίλα αρχοντάδων

και ξενυχτώ ορμηνεύοντας τα βέλη του θανάτου

να βρουν των σκοτεινών θεσμών την απεχθή τους χρεία

κι άμα μπορέσεις με Έρωτα και Αξιοκρατία

κάνε τους Άριστους να βρουν τις γνώσεις του Αράτου

να δώσουνε ξανά πνοή, να ρίξουν τα θεμέλια

και των κοράκων τις κραυγές να τις επάρουν λύκοι

με βλέμμα διεισδυτικό και γλώσσα ακονισμένη

στην σαπισμένη αποφορά να φέρουν τη συντέλεια.

(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

06 November, 2016

ΤΟ ΣΑΛΙΓΚΑΡΑΚΙ

ΤΟ ΣΑΛΙΓΚΑΡΑΚΙ

Σαλιγκαράκι μου γλυκό, εγώ πολύ σε αγαπώ (16)

απ' το μικρό σου σπίτι, αχ! θέλω νά ΄βγεις να σε ειδώ,

τι κι αν είσαι μπόλικο κι αφράτο, τόσο ζουμερό (16)

την ψυχή μου καθαρίζεις από ρύπους χίλιους δυο !

Η καρδιά σου μου χαρίζει ένα ολάνθιστο αγρό

να ευφραίνομαι που έχω στα λουλούδια όταν πατώ,

των φτερών μου τα πλουμίδια θα' θελα ν' αναζητάς

το τραγούδι της φωνής σου, λίκνο μου άπειρης χαράς !

Το μεγάλο σου κορμάκι δίπλα μου πώς το ζητώ

να το έχω εγώ δικό μου και να το γλυκοφιλώ

ανάμεσα στα δυο βουνά, πηγή με γάργαρο νερό (16)

ολόφρεσκο να πίνουμε στου ονείρου μας το ξυπνητό. (16)

Σαλιγκαράκι μου μικρό, γλυκό μου σαλιγκάρι

το πνεύμα σου το ζωηρό πώς με έχει συνεπάρει !

αφήνομαι να σε ποθώ τρυγώντας στο λαγκάδι,

ως Λευκοθέα θα ζωστώ το μαγικό μαγνάδι,

του Οδυσσέα τη ζωή που έσωσε, μακάρι

και κάπως έτσι να σωθείς κι εσύ, γεμάτη χάρη

γύρω από σένα χαρωπά να νοστιμίζω μέλι

που χρόνια τώρα αποζητώ και να το βρω εντέλει !

Αυτά του έλεε η πεταλούδα, με τρεμάμενη φωνή (16)

απ' τον φόβο διπλωμένη και σε θέση επισφαλή

μη το χάσει από κοντά της και της πάει και κρυφτεί,

το καμάρωνε με χάρη πώς γλιστρούσε στην αυλή.

Πα στη μάντρα ακροπατούσε, πώς το θαύμαζε πολύ !

και συχνά του εζητούσε η δροσιά του να φανεί,

μα η καημένη εκουράσθη πια να κάνει υπομονή

και ανέβηκε στο σπίτι πικραμένη ένα πρωί.

Εκεί μήπως περιμένει, να θαρρήσει τελικά

στο μπαλκόνι της να ανέβει, τη Μαρούλα αν αγαπά ;

αργοπάει στη μάντρα πάνω κάθε που η βροχή περνά

και κοιτάζει λυπημένο, τη Μαρούλα αποζητά...

μια βραδυά το σαλιγκάρι ανεθάρρη ! τι καλά !

μια και δυο κινάει και πάει με τα μπράτσα στιβαρά·

τα πουλιά το βοηθάνε, τη στιγμή που σκαρφαλώνει (16)

και αμέσως γλυκομέλπουν μια καντάδα στο μπαλκόνι. (16)

Της μικρής το κοπελούδι το παράθυρο χτυπά

της αγάπης το λουλούδι της προσφέρει οριστικά

και γεμίζει όλα τα βάζα τριαντάφυλλα σωρό

κι από τότε ερωτευμένοι, ζούνε σε όνειρο σωστό !

Κι όταν βρέχει η πλάση γύρω, πόσο ωραία προτροπή !

Η Μαρούλα του το στέλνει στη φραγιά να δροσιστεί,

τις ευχές της στολισμένο για διασκέδαση πολλή

και μετά να επιστρέψει πριν να έρθει η ανατολή.

Να είμαι σοφή και τυχερή, μια ωραία πεταλούδα

"με του ανέμου την πνοή", θερμά να ειπώ, "τραγούδα,

σαλιγκαράκι μου γλυκό, στης λαγκαδιάς την άκρη

που χαίρομαι να με αγαπάς, και στέγνωσε το δάκρυ".

(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)