ΧΡΟΝΟΣ

 

ΧΡΟΝΟΣ

Ο Έρωτας και ο Πόλεμος

της ζωής θυρωρός

ο Θεός και ο Χρόνος

αμείλικτος τιμωρός

© ΒΑΛΙΑ ΜΑΪΣΤΡΟΥ  26.12.2021 "10 και πλέον ιστορίες μετά το 30”, All Rights Reserved

ΤΟΥ ΜΑΊΣΤΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

ΤΟΥ ΜΑΊΣΤΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

 Από μια φωτογραφία και μία ατάκα

Έρχεται από πολλά χρόνια πίσω... από τις παιδικές αποδράσεις μου από την Αθήνα, με σχεδόν αποκλειστικό τόπο διακοπών από το τέλος κάθε σχολικού έτους μέχρι και μια μέρα πριν το άνοιγμα των σχολείων... από τον μπάρμπα-Σπήλιο, που ήταν και λεβέντης και μάγκας και μεγάλη φυσιογνωμία, με πηγαίο χιούμορ δείγμα ανθρώπου οξυδερκούς, πνεύμα ακμαίο, ανήσυχο, φρέσκο σαν την θαλασσινή αύρα από την θάλασσα μας... από το περίπτερο του φάγαμε πολλά παγωτά, και όχι μόνο. Κάθε απόγευμα, ή πιο πολύ όταν έπαιρνε και σουρούπωνε και δρόσιζε, ο πύραυλος και το κυπελάκι κοκτέιλ ή σικάγο ήτανε τότε μέσα στο όνειρο της μεσημεριανής σιέστας μια λιχουδιά γεμάτη αναμνήσεις, στο πιο μεγάλο, face to face και όχι facebook παγκάκι-σημείο συνάντησης που είχα δει ποτέ στη ζωή μου, το τότε must-go σημείο συνάντησης με τη γιαγιά Σταθούλα, τον παππού μου, τον παππού Γιώργη τον εκκλησάρη, πότε-πότε τη γιαγιά Ποντιφικού, τη γυναίκα του μπάρμπα-Σπήλιου την κυρά-Κατερίνη (θυμάμαι το όνομα της καλά άραγε;) συντοπίτισσα και φίλη της γιαγιάς μου της Αναστασίας... και ήταν εκείνη η γιαγιά η Κατερίνη η Ραλλού και η δικιά μου η γιαγιά η Μποβιάτσαινα... μετά από χρόνια πολλά έμαθα πως είχαν και οι δυο τους δικό τους επώνυμο...! μα εκείνα τα χρόνια οι γυναίκες ετεροπροσδιορίζονταν, είτε από αγάπη είτε από ανάγκη, πρώτα από τον πατέρα τους, έπειτα από τον σύζυγο, άντρα, κύρη ή αφέντη τους, ανάλογα με το ποσοστό της αγάπης αυτού του άντρα, ανάλογα με το ποσοστό της λεβεντιάς του και της αξιοσύνης του... και δεν ήταν τόσα πολλά χρόνια πίσω αυτό, ένα επώνυμο ήταν... ένα επώνυμο του ανδρός να ακολουθεί το όνομα μιας γυναίκας, από ένα έθιμο που ακόμα και στις μέρες μας σε πολλές χώρες του κόσμου συνεχίζεται αποδίδοντας έναν κατ' επίφασιν σεβασμό, που ξεκινά από το είναι και καταλήγει στο φαίνεσθαι...

Αλησμόνητα χρόνια, αλησμόνητοι άνθρωποι, αλησμόνητες εμπειρίες... κι αν την αγάπη μου για την Παραλία Πλατάνου μου την φύτεψαν τα πατρογονικά μου, εγώ με περηφάνεια, κι ο αντάρτης και ξεσηκωτής Μαΐστρος, πιότερο κι από τον δυνατό κι από τα απέναντι Βοριά, ο Ζέφυρος απ' της Αθήνας τη μεριά ο  ανατολικός χαλάστρας κι ο Καταβάτης-Κατάγιο, γλυκός και λάγνος σαν δίμετρος και δροσερός τις νύχτες μέσα στην λάβρα του καλοκαιριού, μα άλλο τόσο και  τσουχτερός τις κρύες νύχτες του χειμώνα, κι η θάλασσα του η πλανεύτρα την καλλιεργήσαμε και την αντρειέψαμε και την κάναμε από επιλογή, και έρωτα μεγάλο κι απίστευτα μοναδικό, τόπο διαμονής...

- Αχ! πόσα ευχαριστώ για εσάς υπέροχες αναμνήσεις μου!

- Και πόσο Σε ευχαριστώ Παναγιά μου Ζωοδόχο Πηγή για την δική Σου ευλογημένη Παραλία Πλατάνου!

Γυρνώντας να τον κοιτάξει πάνω από τον ώμο του καθώς έφευγε, για μια στιγμή κοντοστάθηκε... νόμισε πως οι σκέψεις της, σαν την αφρισμένη θάλασσα γύρω τους, θα ακούγονταν πιο δυνατά κι από τα μανιασμένα κύματα που ξέσπαγαν στον βράχο του Λέοντα εμπρός τους... τόσες πολλές μαζεμένες χρόνια που συνωστίζονταν στο κεφάλι της ασφυκτιούσαν, σπρωχνόντουσαν σαν έφηβοι ορμητικοί σε ώρα σχολικού διαλείμματος, ποια θα βγει πρώτη έξω... μα η σύνεση κυρίως επικρατούσε το περισσότερο, οι άνθρωποι δεν είμαστε καμωμένοι για την αλήθεια του άλλου, είμαστε συνήθως κλεισμένοι στο κουκούλι του ο καθένας, εκεί όπου το εγώ μαθαίνει μόνο του να αισθάνεται είτε μίζερο και μόνο, είτε σπουδαίο και μοναδικό...

Όμως αποφάσισε σε μια φευγαλέα στιγμή και του έριξε, όλο θάρρος, μία σαν τους γύρω λόφους καταπράσινη, σερνική και θηλυκή μαζί ματιά και τον προκάλεσε:

- βλέπεις Παράδεισο ; εγώ ΝΑΙ!! αν όχι, δούλεψε!! κι αν είμαι εγώ μια τεθλασμένη γραμμή, εσύ αν θες μπορείς να γίνεις χάρακας!!

Σκέφτηκε να της πει, όπως πάντα της έλεγε πριν αποχωριστούν, "gute nacht und süße träume" την γλυκιά του καληνύχτα και όνειρα γλυκά στα γερμανικά, την μητρική του γλώσσα. Της άρεσε άλλωστε να της μιλάει, έτσι, δίχως να τον πολυκαταλαβαίνει, επειδή την παραξένευε αλλά και την γοήτευε η έλλειψη φωνηέντων και το μέγεθος των λέξεων, η πολυσυνθετότητα τους και η ικανότητα τους να προσφέρουν τη χαρά της επικοινωνίας σε μια χώρα που το κρύο σου παγώνει τον λαιμό τον περισσότερο καιρό, μια γλώσσα που ομοίαζε στην σύνταξη της αρκετά με τα Ελληνικά.

Όμως εκείνη γκάζωσε σε μία στιγμή και ξεμάκρυνε βιαστική, δίχως να προλάβει να της πει το παραμικρό. Εκείνη, όταν έφευγε, έφευγε, την έπαιρναν οι σκέψεις της και οι αποφάσεις της, όταν τελείωνε ο χρόνος των δοκιμών, της υπομονής και της ανοχής και η κλεψύδρα γύριζε ανάποδα... ο χρόνος, σύμμαχος και εχθρός μας...

Την ακολούθησε για κάμποσο, με την πάντα φαινομενικά ήρεμη ματιά του, μέχρι που έγινε μια μικρή, κόκκινη, σαν πασχαλιάτικο ζουζούνι κουκκίδα στο φιδωτό δρόμο και χάθηκε στον ορίζοντα.

Μα είχε ακόμα χρόνο στην διάθεση του, το αύριο ήταν πάντα σύμμαχος του, αυτό το πίστευε ακλόνητα. Στάθηκε έξω από το αυτοκίνητο, έτριψε το πυρόξανθο μούσι του χαλαρώνοντας κι άφησε την αψάδα και τις μελωδίες τους θάλασσας να διώξουν λίγο νέφος από τα ρουθούνια και λίγη Αθήνα από την ψυχή του...

Ο χρόνος

Μια χαραμάδα στο παντζούρι έφερε στο πρόσωπο της μια ηλιαχτίδα... τεντώθηκε νωχελικά, μισάνοιξε τα μάτια, αλλά δεν έκανε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Μια νέα ημέρα ξεκινάει, μα έπειτα από μια εβδομάδα τόσο απαιτητική, το carpe diem, το αγαπημένο της απόφθεγμα, δεν ξεπήδησε.

- "Carpe diem δεν παίζει το ΣΚ, φιλενάδα" σκέφτηκε φωναχτά.

Κι αν η χαραμάδα αυτή φέρνει τελικά ή λιακάδα ή βροχή δεν το ήξερε, όμως θα έπαιρνε την ευκαιρία της να την ζήσει και αυτήν την μέρα και να δοξάσει τον Πανάγαθο που και σήμερα είναι υγιής και ζωντανή για να δει τις ομορφιές γύρω στον Παράδεισο της.

Με αγγέλους ή δαίμονες, αυτή τη φορά οι δαίμονες του παρελθόντος είχαν εξοστρακιστεί στο εκεί που ανήκουν... το παρελθόν μπορεί να διδάσκει, σκέφτηκε, όμως είναι νεκρό, πεθαμένο, τέζα, όπως και οι άνθρωποι που δεν αλλάζουν.

Τα πουλιά τιτίβιζαν την ημέρα και ανοίγοντας το παντζούρι ένας κότσυφας στάθηκε στο κάγκελο του μπαλκονιού της κρεβατοκάμαρας της. 

Έχεις ακούσει κότσυφα να κελαηδάει τις άνοιξες ; είναι πιστός, και έρχεται να σε βρει και μετά, μαζί με το ταίρι του όταν θα ξεθαρρέψουν και κάνουν κοντά σου τη φωλιά τους θα τα ακούς, θα σου βαστάνε συντροφιά με τις φωνούλες τους ως να σουρουπώσει, τις πιο γλυκές ώρες της ημέρας!

(προσχέδιο σε εξέλιξη)

Ζωή και Θάνατος

Αν αναλογιστείς πόσο κοντά στον θάνατο έρχεσαι καθημερινά και πως κάθε μέρα που περνάει και χάνεται ασκόπως, έτσι αχάριστα θεωρούμενη ως δεδομένη, δεν ξαναγυρνά, μάλλον θα πρέπει να είσαι, εκτός από ανόητος, κυρίως αγνώμων προς τον Δημιουργό των Πάντων...

Εκείνος που έχει ζήσει δίπλα σε αγαπημένους του ανθρώπους που έφυγαν σταδιακά από τη ζωή λόγω ασθένειας, το γνωρίζει πολύ καλά...

Το υπέροχο δώρο της Υγείας και της Ζωής δεν το ξοδεύει, δεν το περιφρονεί, δεν "το βάζει στο τσεπάκι του". δεν βάζει τίποτα και κανέναν ως δεδομένο "στο τσεπάκι του" αλλά και δεν "μπαίνει στο τσεπάκι" κανενός, δεν παύει να ασχολείται, να φροντίζει, να κάνει σχέδια, όνειρα, να έχει επιθυμίες, να αγαπά τον εαυτό του και εκείνους που αξίζει να αγαπά επειδή προσθέτουν δροσιά στη ζωή του, να ζει !

Δεν θέλει τρελίτσα η ζωή καλέ μου φίλε, αν και σε καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς, θέλει αυτά που λέγονται μαχητικότητα και αποφασιστικότητα, θέλει κότσια, θέλει 99 να πέφτεις και 100 να σηκώνεσαι, διαθέτοντας τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού που χαίρεται τη ζωή και την προσπάθεια του, αν και κλαίει παροδικά από τον πόνο της πτώσης, θέλει να μην το βάζεις κάτω, να μην αποθαρρύνεσαι, να μην απελπίζεσαι... ακόμα κι αν αρχικά γοητεύεσαι και έπειτα απογοητεύεσαι, ακόμα και τότε θέλει, ναι, και πάλι θέλει να χαίρεσαι για τη χαρά της νέας εμπειρίας! 

Θέλει να λες ΘΕΛΩ δυναμικά και να το εννοείς!

Θέλει να στριμώχνεις το Θ με τη γλώσσα πίσω από τα μπροστινά πάνω δόντια, τόσο δυνατά, που το Ε να μπαίνει εντός σου, να ξαναβγαίνει πιο δυνατό, να τραβάει από το χέρι το Λ και να το κολλάει ψηλά στον ουρανίσκο όπως ο ερωτευμένος την ερωμένη του με πάθος σαν φιλήσει, πριν καταλήξει πάνω στο Ω και βγει να συναντήσει τον έξω κόσμο..!

Και μπορεί και ίσως εκεί έξω να συναντηθεί και να ενωθεί με μερικά εξίσου δυναμικά ΘΕΛΩ κάτω από την ομπρέλα ενός βροχερού απογεύματος κάποιου πολλά υποσχόμενου και τολμηρού Οκτώβρη και όλα μαζί να γίνουν ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, μα, ως τότε, στα ΘΕΛΩ σου να είσαι πιστός αφέντης σαν Έρωτας μοναδικός...

Θέλει τα ΘΕΛΩ σου να τα διεκδικείς, να τα παλεύεις μέσα στον κόσμο, έξω από την περιοχή ασφαλείας σου, να θυμάσαι πάντα πως είσαι κυνηγός, όχι λιθάρι ακίνητο...

Θέλει να απολαμβάνεις τα πάντα μέσα στον επίγειο Παράδεισο σου και να μην χορταίνεις, ακόμα και τις δυσκολίες, τις αστοχίες, τις αποτυχίες ακόμα πιο πολύ, γιατί αυτές σε κάνουν καλύτερο, αλλά κυρίως γιατί όλα αυτά λέγονται και είναι ΖΩΗ, μέσα σε μια υπέροχη, όμορφη πλάση με χίλια-δυο φωτεινά χρώματα, γεμάτη γαργαλιστικά αρώματα, με μοναδικά τοπία που σου κόβουν την ανάσα, να μπορείς να βρεις τρόπο να μοιραστείς με εκατοντάδες συνανθρώπους που θα βρεθούν στο διάβα της ζωής σου... ανθρώπους όμορφους ή άσχημους εσωτερικά πολλές φορές, όμως δημιουργήματα Του για το καλό σου, ώστε να εκπαιδεύεσαι ψυχικά και πνευματικά...

Μεγάλη, τεράστια ανοησία η ατολμία, μα και η αχαριστία καλέ μου φίλε...

Ασχολείται ο Δημιουργός μαζί μας και δεν το καταλαβαίνουμε πάμπολλες φορές, σαν τα κακομαθημένα παιδάκια που σκούζουν για μια σοκολάτα όταν η μανούλα τους προσφέρει μια λιτή σούπα με φιδέ για το αδιάθετο στομαχάκι τους και δεν ακούν που τους μιλάει για το καλό τους...

Δίνει ευκαιρίες που δεν βλέπεις ή αγνοείς ή φοβάσαι να ταξιδέψεις μαζί τους ή δεν τολμάς να γνωρίσεις έστω...

Δίνει και δεύτερες, δίνει και τρίτες, δίνει και τέταρτες, δίνει τόσες όσες, αφού τολμήσεις και αλλάξεις, μπορείς να ξεστραβωθείς και να τις δεις, να τις αρπάξεις από τα μαλλιά, άγρια και παθιασμένα και να τις ζήσεις, να τις δώσεις πνοή από τη ζωή σου, χρώμα από το φλογερό κόκκινο της καρδιάς σου, αρκεί να μην είσαι δειλός θεατής της ζωής, της δικής σου και των άλλων, ασφαλώς όχι των οποιωνδήποτε άλλων... εκείνων των που για αρκετούς λόγους ξεχωρίζεις με το δικό σου ιδιαίτερα οξυμένο με τα χρόνια κριτήριο... 

Αναλογίσου και μην ξεχνάς ποτέ: Το μεγαλύτερο εφόδιο που σου έχει δώσει είναι το πνεύμα σου, να είσαι ο αφέντης του, να το χρησιμοποιείς παντού, να μην το φυλακώνεις και, σε κάθε περίσταση, να επικοινωνείς μαζί Του...

Και έχε πάντα υπόψη σου αυτό που ισχύει στην Ποιητική Τέχνη και προέρχεται από την απλή αντιγραφή της ζωής:

Η κάθε αποδιδόμενη λέξη, παύση ή σιωπή, δημιουργεί ή αποσκοπεί σκοπίμως και στοχευμένα σε πράξη ή απραξία που ερμηνεύεται κατά το δοκούν, ή όπως θα έλεγε και η γιαγιάκα μου ερμηνεύοντας τόσο απλοϊκά, μεγαλόψυχα αλλά και τόσο εύστοχα:

"ο καθένας, παιδάκι μου, με το έχει του και το μπορεί του"...

Ο νόμος της Προσφοράς και της Ζήτησης

συνεχίζεται....

© ΒΑΛΙΑ ΜΑ'ΙΣΤΡΟΥ από τον κύκλο διηγημάτων "Του Μαΐστρου και της Θάλασσας" 24/10/21, All Rights Reserved