ValiaMaistrou: July 2016

31 July, 2016

ΑΠΟΔΟΧΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗΣ Νο1

ΑΠΟΔΟΧΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗΣ Νο1

Απ' ό,τι συμπεραίνετε, χαρά μου ν' αναλάβω

χαρούμενες συμμετοχές ή και πικρές ακόμα

σε τούτον τον διαγωνισμό θα βάλω έναν κάβο

και πάνω του θε να δεθώ με ένα φιλί στο στόμα !

Πρωτίστως όμως σήμερα θα πάω να κολυμπήσω

στην αγκαλιά της θάλασσας γοργά θε ν' αποκάμω

με σύμμαχο έναν άνεμο γλυκό και πελαγίσο

το θέμα του διαγωνισμού θε να βρεθεί στην ψάμμο !

Και τους ροφούς που αγαπώ αλλά και τις ζαργάνες

εκπρόσωπους μου άμεσα θα θέλω να τους χρίσω

αλίμονο στο χρόνο μου πώς πήγε κι εσκβλαβώθη

στα σίδερα και στο μπετό που πήγα να τον κλείσω !

(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

23 July, 2016

ΟΡΚΟΙ, ΟΝΕΙΡΑ ΚΙ ΟΔΥΝΕΣ

ΟΡΚΟΙ, ΟΝΕΙΡΑ ΚΙ ΟΔΥΝΕΣ

Για τούτο τ' άσωστο κι αγνό πηγάδι των ονείρων,
στα μάτια κάθε Έλληνα κυλάει πικρό το δάκρυ,
φιρμάνια από του στόματος των όνων και των χοίρων
και φόροι τον εξώθησαν ως του γκρεμνού την άκρη

Η θάλασσά μου αγκομαχά, χτυπιέται πα στα βράχη

τ' αμπόρετο για μπορετό πώς μοναχιά να πράξει ;

θαλασσαητοί μην σώθηκαν, πώς να βρει έναν για νά' χει

αρχή να βγάλει στην κλωστή, κουβάρι να ισιάξει

Οπλίζει η ελπίδα την καρδιά και ξεκινάει αγώνα

στο δρόμο της να βρει καλό Μαΐστρο ανδρειωμένο

κι άλλους θανάτους να μη δει να μη χυθεί σταγόνα

γυναίκες, άνδρες και παιδιά να μπαίνουν μεσ' το τραίνο

Και με τα πλοία τα βαριά και τα αεροσκάφη

βαλίτσες όνειρα σωρό να κάνουν μαξιλάρι

σε χώρες άλλες μακρυνές, ανάλγητες να υπάγει

ζωή της απομάκρυνσης, μην τους την πάεις στράφι

Μα όρκοι εκεί θα δίνονται στου απέθαντου την κρίνη,
απ΄ όσους λίγους μείναμε, αητούς και γερακίνες,
τα ιερά προστρέχοντας μη φάγουνε τα κτήνη,
πιστοί στα όνειρα του ενός, βαριόμοιρες οδύνες...

(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Κι αν την αγάπη που χρόνους πολλούς σου κρύβεται,

χαράζεται όμως με μαύρα σημάδια πάνωθε σου,

αν κατά λάθος δεν την πνίξω εντός μου εκείνη

την ώρα του αφρισμένου πάθους μου, χαρά μου,

καθώς με ορμή πρωτόγνωρη θα εναγκαλίζομαι

τα λιοψημένα σου τα βράχια, ω θάλασσα μου

κι αν ο Μαΐστρος εν τέλει εμένα λυπηθεί

και κόψει λίγη απ' την ορμή του απόψε,

με φέγγος τη θάλασσα μου λούσει αυτός

ο σπάνιος Αύγουστος της ακριβής διπλοφεγγιάς,

με δίχως ζήλιες, μπορέσει ολάκερος ευθύς

ν'αφήσει τον εαυτό του να φλερτάρει

μπορεί κι εγώ ως φλοίσβος ήμερος να ειδώ,

τούτο το απομεσήμερο λίγης αγάπης κάλμα,

να ενδώσω τελικά σε πράο παφλασμό,

που όμοιο του να μην ξανά 'χω ζήσει

πέρα απ΄ τα μάτια σου άλλο μην δω, καθώς

τα μάτια μου μονάχα ας καθρεπτίζουν

Έτσι όπως καταρραχούν οι σκέψεις μου

τις αφροστόλιστες κορφές του εύοσμου του νου σου,

βρίσκουν σ' αυτόν κι αποζητούν δροσιστικές

φωλιές για αετόπουλα κι ανδρείες γερακίνες

έτσι κι οι Έρωτες γοργόφτεροι θα ορμούν

από τα πέλαγα να κλέψουν τους ανέμους

κι ό,τι θελήσουνε ευθύς μεσ' του καλοκαιριού την κάψα

δικό τους να το κάμουν δίχως σκέψη δεύτερη

από φόβο προς την τελειότητα, σαν θα 'βρουν

ν' αγαπούν σαν πρώτη φορά την ποθητή αγνότητα

μα εγώ εσένα θα ζητώ στα μάτια σου να σβήσω

της ψυχής μου τ' άγρια των καιρών τα μονοπάτια

Εσένα θα ζητώ να μοιραστώ στον κόσμο μου

τα άγια σημαδεμένα του κοριτσιού τα τάματα

και σε ναούς Ελληνικούς ας κρύβομαι στο βάθος

ωσάν σε μήτρα πρωτομάνας με μια καρδιά βελούδινη

μια καληνύχτα θάλασσας στα βλέφαρα απαλά

να σου αποθέσουν δυο γλάροι ολόλευκοι βοηθοί

που έστειλα από καιρό στο όνειρο τούτο του Έρωτα

Στο κύμα απάνω να έρχομαι στα μάτια σου να σε φιλώ

κι εκείνο το πνεύμα, δέντρο, ρίζες βαθιές μεσ' την καρδιά,

πελώριο, με σώμα και ψυχή τρισμέγιστη, μοναδικές

νεφέλες αγάπης γύρω μου ν΄αφήνουν πλούσιες

και μόνο εμένα μία και μόνη ακριβή ανατολή

με Έρωτα να ντύνεις, με χρώματα να στολίζεις.

(Verse)

02 July, 2016

ΕΡΩΤΑΣ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

ΕΡΩΤΑΣ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

Αγάπα με να σ' αγαπώ, να μην φοβάμαι Χάρο

μ' εσέ περνώ τον ποταμό κι απέναντι μας πάω

ν' ανέβω σε τρανό βουνό, τ' αστέρια να σου πάρω

πρασινοστόλιστα κι αγνά, τα μάτια σου θωράω.

Και στου θανάτου σαν βρεθώ την ώρα τη μεγάλη

το χέρι σου στο χέρι μου θα θέλω να κρατάω

που απ' της ζωής την ατολμιά, πώς μ' έβγαλες και πάλι ;

και ζω γλυκός και τρυφερός, σαν ένα αρνάκι πράο.

Του Έρωτα το βάσανο απεύφευγε η ψυχή μου

και διάλεγε για συντροφιά τις άδειες και μονάχες

και προτιμούσα να τρυγώ τ' αρώματα της άμμου

μετά να φεύγω μακρυά, μην μου φορτώσουν βλάχες !

Τους φίλους μου λυπόμουνα, ανάσα δεν επαίρναν

και είχα λόγους χίλιους δυο μονάχος για να ζήσω

με πνεύμα τόσο ανήσυχο, να συνθηκολογήσω ;

ενώ ήθελα το τέλειο, κοψοχρονιές λαχαίναν !

Μ' εσένα πώς ευρέθηκα και στάθηκα λιγάκι ;

μπορεί που μου 'λεγες γλυκά “στην αγκαλιά μου αφήσου”

φωνή μου τόσο γάργαρη, κελαριστό ρυάκι

παιδούλα τόσο τρυφερή για μένα η ψυχή σου !

Καρδιά μου λεβεντόγεννη, πώς τα 'βαζες με λύκους

και σε θωρούσα ανήμπορος να 'ρθώ να βοηθήσω

τα μάτια σου να πάψουνε, βρυσούλες των δακρύων,

νεράκι να ποτίζουνε με αλάτι πελαγίσο !

Να σ' αγκαλιάζω εγώ ποθώ, να παίρνω τα φιλιά σου

να ζω διπλά να σ' αγαπώ, να μην μου φθάνει η μέρα

που χαίρομαι να σε κοιτώ και δεν μπορώ μακριά σου,

αυγή μου, πόσο σ' αγαπώ, θα το φωνάζω ως πέρα !

Και μ' Έρωτα Πλατωνικό και με σαρκός αγάπη

λευκό μου φως αστροφεγγιάς να σε κεντώ με χάρη

χαρτογραφώντας πάνω σου τα μήκη και τα πλάτη

της θάλασσας μου κύμα εσύ που στέργω να με πάρει !

(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)