ValiaMaistrou: 2016

27 November, 2016

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ Η ΒΡΑΧΝΑΔΑ

ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ Η ΒΡΑΧΝΑΔΑ

Μούσα Ερατώ και πένα μου, αρχαία φιλενάδα

που κάνεις τους απλούς σου γιους αητούς αντριωμένους

και κάποιες κόρες λέξεις μου σοφές περισπωμένες

τους στίχους πλέξε αρμονικά στης νύχτας τη βραχνάδα

και κάνε εμένα να γροικώ τη μουσική στους κήπους

γλυκόλαλο σαξόφωνο, τρομπέτα χρυσωμένη

με χίλιους αναστεναγμούς τον πόνο των ανθρώπων,

μαύρος καπνός, μαύρος καημός, να προσμετράω ήχους·

καμπόσοι θε να σμίξουνε στ' αυτί καλαμαράδων

σε τοίχους πιότερο θα μπουν, μακάρι να μπολιάσουν

το δέντρο της υπομονής που τρώει το σαράκι·

κουτσαίνει η Πόλις και βρωμάει σαπίλα αρχοντάδων

και ξενυχτώ ορμηνεύοντας τα βέλη του θανάτου

να βρουν των σκοτεινών θεσμών την απεχθή τους χρεία

κι άμα μπορέσεις με Έρωτα και Αξιοκρατία

κάνε τους Άριστους να βρουν τις γνώσεις του Αράτου

να δώσουνε ξανά πνοή, να ρίξουν τα θεμέλια

και των κοράκων τις κραυγές να τις επάρουν λύκοι

με βλέμμα διεισδυτικό και γλώσσα ακονισμένη

στην σαπισμένη αποφορά να φέρουν τη συντέλεια.

(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

06 November, 2016

ΤΟ ΣΑΛΙΓΚΑΡΑΚΙ

ΤΟ ΣΑΛΙΓΚΑΡΑΚΙ

Σαλιγκαράκι μου γλυκό, εγώ πολύ σε αγαπώ (16)

απ' το μικρό σου σπίτι, αχ! θέλω νά ΄βγεις να σε ειδώ,

τι κι αν είσαι μπόλικο κι αφράτο, τόσο ζουμερό (16)

την ψυχή μου καθαρίζεις από ρύπους χίλιους δυο !

Η καρδιά σου μου χαρίζει ένα ολάνθιστο αγρό

να ευφραίνομαι που έχω στα λουλούδια όταν πατώ,

των φτερών μου τα πλουμίδια θα' θελα ν' αναζητάς

το τραγούδι της φωνής σου, λίκνο μου άπειρης χαράς !

Το μεγάλο σου κορμάκι δίπλα μου πώς το ζητώ

να το έχω εγώ δικό μου και να το γλυκοφιλώ

ανάμεσα στα δυο βουνά, πηγή με γάργαρο νερό (16)

ολόφρεσκο να πίνουμε στου ονείρου μας το ξυπνητό. (16)

Σαλιγκαράκι μου μικρό, γλυκό μου σαλιγκάρι

το πνεύμα σου το ζωηρό πώς με έχει συνεπάρει !

αφήνομαι να σε ποθώ τρυγώντας στο λαγκάδι,

ως Λευκοθέα θα ζωστώ το μαγικό μαγνάδι,

του Οδυσσέα τη ζωή που έσωσε, μακάρι

και κάπως έτσι να σωθείς κι εσύ, γεμάτη χάρη

γύρω από σένα χαρωπά να νοστιμίζω μέλι

που χρόνια τώρα αποζητώ και να το βρω εντέλει !

Αυτά του έλεε η πεταλούδα, με τρεμάμενη φωνή (16)

απ' τον φόβο διπλωμένη και σε θέση επισφαλή

μη το χάσει από κοντά της και της πάει και κρυφτεί,

το καμάρωνε με χάρη πώς γλιστρούσε στην αυλή.

Πα στη μάντρα ακροπατούσε, πώς το θαύμαζε πολύ !

και συχνά του εζητούσε η δροσιά του να φανεί,

μα η καημένη εκουράσθη πια να κάνει υπομονή

και ανέβηκε στο σπίτι πικραμένη ένα πρωί.

Εκεί μήπως περιμένει, να θαρρήσει τελικά

στο μπαλκόνι της να ανέβει, τη Μαρούλα αν αγαπά ;

αργοπάει στη μάντρα πάνω κάθε που η βροχή περνά

και κοιτάζει λυπημένο, τη Μαρούλα αποζητά...

μια βραδυά το σαλιγκάρι ανεθάρρη ! τι καλά !

μια και δυο κινάει και πάει με τα μπράτσα στιβαρά·

τα πουλιά το βοηθάνε, τη στιγμή που σκαρφαλώνει (16)

και αμέσως γλυκομέλπουν μια καντάδα στο μπαλκόνι. (16)

Της μικρής το κοπελούδι το παράθυρο χτυπά

της αγάπης το λουλούδι της προσφέρει οριστικά

και γεμίζει όλα τα βάζα τριαντάφυλλα σωρό

κι από τότε ερωτευμένοι, ζούνε σε όνειρο σωστό !

Κι όταν βρέχει η πλάση γύρω, πόσο ωραία προτροπή !

Η Μαρούλα του το στέλνει στη φραγιά να δροσιστεί,

τις ευχές της στολισμένο για διασκέδαση πολλή

και μετά να επιστρέψει πριν να έρθει η ανατολή.

Να είμαι σοφή και τυχερή, μια ωραία πεταλούδα

"με του ανέμου την πνοή", θερμά να ειπώ, "τραγούδα,

σαλιγκαράκι μου γλυκό, στης λαγκαδιάς την άκρη

που χαίρομαι να με αγαπάς, και στέγνωσε το δάκρυ".

(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

30 September, 2016

ΤΟΥ ΑΡΚΑΔΙΟΥ ΤΟ ΠΥΡΩΜΑ2

ΤΟΥ ΑΡΚΑΔΙΟΥ ΤΟ ΠΥΡΩΜΑ

Σελίδες που ανιστορούν θωρώ κι αναδιπλώνω,

το αίμα του Αρκαδιού ζεστό και άμωμο εχύθη,

οι Κρήτες για τη λευτεριά και την δικαιοσύνη

το μερτικό τους κέρδισαν με ανδρεία μεσ' στα στήθη.

Σουλτάνος που διαφέντευε χωρίς Θεό στη σκέψη,

δυσβάσταχτοι οι νόμοι του και δίχως χρηστοήθεια,

σαλή διοίκηση έκαμε και απαιτούσε φόρους

ωσότου οι Κρήτες γύρεψαν του κόσμου τη βοήθεια.

Στην Ασκυφού η Συνεύλευση, υπόμνημα αποστείλαν

στους τότε ισχυρούς της γης, Ευρώπης και Ρωσίας,

για ένωση τους έγραφαν με την μητέρα Ελλάδα

μα οι συνθήκες δυσμενείς, οργής κι απελπισίας.

Με ομόθυμο και διακαή τον πόθο στην καρδιά τους

οι λόγιοι συνέτασσαν την αλληλογραφία

στον ύψιστο ικετεύοντας τα όπλα να ευλογήσει

παλαίμαχοι στρατιωτικοί επήραν αργηγία.

Ο νόμος ο οργανικός, τι πόνος στη ζωή τους !

βρεθήκαν όμως ήρωες, καήκανε στ' Αρκάδι

με την καρδιά του λιονταριού χίλιοι και πεντακόσιοι

στον ουρανό αφήσανε της λευτεριάς σημάδι.

Απ' την Μονή ξεκίνησε το τραγικό ολοκαύτι

παλίκαροι της Κρήτης μας τρακόσιοι θα 'ταν Θεέ μου !

ο Μανουήλ κι ο Κωνσταντής* τινάξαν το μπαρούτι

το “ένωσις ή θάνατος” παντιέρα πάνωθε μου.

Με όπλο μου σημαντικό το μαύρο μου μολύβι

παράδειγμα ζωής να ειπώ τα θαυμαστά κοπέλια

ντελόγο που της λευτεριάς η ώρα μας σημαίνει

τα ίδια ή και πιότερα, για την Ελλάδα πρέπουν !

(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

(Συμμετοχή στον ετήσιο διαγωνισμό του Πανεπιστημίου Κρήτης με θέμα την Εθελοθυσία στη Μονή Αρκαδίου στις 9 Νοεμβρίου 1866)

* στο αρχικό Ποίημα ο στίχος ήταν “ο Μανουήλ ετίναξε την μπαρουταποθήκη”, όμως μετά από πρόσφατη έρευνα στις πηγές προκύπτει πως ο Κωνσταντίνος Γιαμπουδάκης και ο Εμμανουήλ Σκουλάς ανατίναξαν μαζί την μπαρουταποθήκη της Μονής Αρκαδίου.

πηγή πληροφοριών :

http://www.haniotika-nea.gr/to-arkadi-ke-to-lasithi-os-foris-tis-epanastasis-1866-69/

12 August, 2016

ΡΟΔΟΥΛΑ

ΡΟΔΟΥΛΑ

Μια κόρη σταρένια, ροδαλή

που είχε φωνούλα απαλή

και άλικα ρόδα στα μαλλιά,

μασούσε ρόδια ζουμερά

Στο περιβόλι εκεί που ζει

τον Κύρη της να καρτερεί

στη σκιά της εύμορφης ροδιάς,

πώς την εφύλαξε ο Βοριάς;

Αχνάρια αφιούν τα δάκτυλα της

κι εγώ ξωπίσω ιχνηλάτης

μαζεύω της χαράς τα ρόδια,

φτερά για τα δικά μου πόδια

Παλάμες τόσο δροσερές

κι ας μη με άγγιξαν ποτές,

γεννήσαν Έρωτες θεούς,

αγνούς που δεν το βάζει ο νους

Με χείλη που στάζουνε χαρά

λεξούλες μοναχά τολμά,

χαμογελούσε μεσ' τα ρόδια

σαν ήτανε που την πρωτόειδα

Ροδιάς μου εύοσμης ισκιά

στης πλάσης μέσ' την απλωσιά

μελίσσι εκεί να θορυβεί,

Ροδούλα, τύχη μου ακριβή

Να 'χω των ρόδων τη δροσιά

να γίνω ο Κύρης της ταχιά

Ροδούλα, αγάπη μου στερνή,

να σ' έχω πλάι παντοτινή

Πώς με γεμίζεις ομορφιά

γλυκιά του κόσμου ζωγραφιά,

σε απάνεμη κι απλή ζωή

είσαι το δώρο μου Εσύ

(Ιαμβικός τετράμετρος)

...από όσα εγώ κι αν έγραψα, τούτο αγαπώ με πάθος αχνανασαίνουν δυο ζωές, μα φτιάχνουν μιαν αιθέρια

κι αποζητούν τον Κύρη της να σβήσει κάθε λάθος
μαζί και πάλι να βρεθούν στο φέγγος τους τ΄αστέρια !
(προσθήκη 17.09.2017)

31 July, 2016

ΑΠΟΔΟΧΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗΣ Νο1

ΑΠΟΔΟΧΗ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗΣ Νο1

Απ' ό,τι συμπεραίνετε, χαρά μου ν' αναλάβω

χαρούμενες συμμετοχές ή και πικρές ακόμα

σε τούτον τον διαγωνισμό θα βάλω έναν κάβο

και πάνω του θε να δεθώ με ένα φιλί στο στόμα !

Πρωτίστως όμως σήμερα θα πάω να κολυμπήσω

στην αγκαλιά της θάλασσας γοργά θε ν' αποκάμω

με σύμμαχο έναν άνεμο γλυκό και πελαγίσο

το θέμα του διαγωνισμού θε να βρεθεί στην ψάμμο !

Και τους ροφούς που αγαπώ αλλά και τις ζαργάνες

εκπρόσωπους μου άμεσα θα θέλω να τους χρίσω

αλίμονο στο χρόνο μου πώς πήγε κι εσκβλαβώθη

στα σίδερα και στο μπετό που πήγα να τον κλείσω !

(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

23 July, 2016

ΟΡΚΟΙ, ΟΝΕΙΡΑ ΚΙ ΟΔΥΝΕΣ

ΟΡΚΟΙ, ΟΝΕΙΡΑ ΚΙ ΟΔΥΝΕΣ

Για τούτο τ' άσωστο κι αγνό πηγάδι των ονείρων,
στα μάτια κάθε Έλληνα κυλάει πικρό το δάκρυ,
φιρμάνια από του στόματος των όνων και των χοίρων
και φόροι τον εξώθησαν ως του γκρεμνού την άκρη

Η θάλασσά μου αγκομαχά, χτυπιέται πα στα βράχη

τ' αμπόρετο για μπορετό πώς μοναχιά να πράξει ;

θαλασσαητοί μην σώθηκαν, πώς να βρει έναν για νά' χει

αρχή να βγάλει στην κλωστή, κουβάρι να ισιάξει

Οπλίζει η ελπίδα την καρδιά και ξεκινάει αγώνα

στο δρόμο της να βρει καλό Μαΐστρο ανδρειωμένο

κι άλλους θανάτους να μη δει να μη χυθεί σταγόνα

γυναίκες, άνδρες και παιδιά να μπαίνουν μεσ' το τραίνο

Και με τα πλοία τα βαριά και τα αεροσκάφη

βαλίτσες όνειρα σωρό να κάνουν μαξιλάρι

σε χώρες άλλες μακρυνές, ανάλγητες να υπάγει

ζωή της απομάκρυνσης, μην τους την πάεις στράφι

Μα όρκοι εκεί θα δίνονται στου απέθαντου την κρίνη,
απ΄ όσους λίγους μείναμε, αητούς και γερακίνες,
τα ιερά προστρέχοντας μη φάγουνε τα κτήνη,
πιστοί στα όνειρα του ενός, βαριόμοιρες οδύνες...

(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

ΑΠΡΟΣΔΟΚΗΤΟΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ

Κι αν την αγάπη που χρόνους πολλούς σου κρύβεται,

χαράζεται όμως με μαύρα σημάδια πάνωθε σου,

αν κατά λάθος δεν την πνίξω εντός μου εκείνη

την ώρα του αφρισμένου πάθους μου, χαρά μου,

καθώς με ορμή πρωτόγνωρη θα εναγκαλίζομαι

τα λιοψημένα σου τα βράχια, ω θάλασσα μου

κι αν ο Μαΐστρος εν τέλει εμένα λυπηθεί

και κόψει λίγη απ' την ορμή του απόψε,

με φέγγος τη θάλασσα μου λούσει αυτός

ο σπάνιος Αύγουστος της ακριβής διπλοφεγγιάς,

με δίχως ζήλιες, μπορέσει ολάκερος ευθύς

ν'αφήσει τον εαυτό του να φλερτάρει

μπορεί κι εγώ ως φλοίσβος ήμερος να ειδώ,

τούτο το απομεσήμερο λίγης αγάπης κάλμα,

να ενδώσω τελικά σε πράο παφλασμό,

που όμοιο του να μην ξανά 'χω ζήσει

πέρα απ΄ τα μάτια σου άλλο μην δω, καθώς

τα μάτια μου μονάχα ας καθρεπτίζουν

Έτσι όπως καταρραχούν οι σκέψεις μου

τις αφροστόλιστες κορφές του εύοσμου του νου σου,

βρίσκουν σ' αυτόν κι αποζητούν δροσιστικές

φωλιές για αετόπουλα κι ανδρείες γερακίνες

έτσι κι οι Έρωτες γοργόφτεροι θα ορμούν

από τα πέλαγα να κλέψουν τους ανέμους

κι ό,τι θελήσουνε ευθύς μεσ' του καλοκαιριού την κάψα

δικό τους να το κάμουν δίχως σκέψη δεύτερη

από φόβο προς την τελειότητα, σαν θα 'βρουν

ν' αγαπούν σαν πρώτη φορά την ποθητή αγνότητα

μα εγώ εσένα θα ζητώ στα μάτια σου να σβήσω

της ψυχής μου τ' άγρια των καιρών τα μονοπάτια

Εσένα θα ζητώ να μοιραστώ στον κόσμο μου

τα άγια σημαδεμένα του κοριτσιού τα τάματα

και σε ναούς Ελληνικούς ας κρύβομαι στο βάθος

ωσάν σε μήτρα πρωτομάνας με μια καρδιά βελούδινη

μια καληνύχτα θάλασσας στα βλέφαρα απαλά

να σου αποθέσουν δυο γλάροι ολόλευκοι βοηθοί

που έστειλα από καιρό στο όνειρο τούτο του Έρωτα

Στο κύμα απάνω να έρχομαι στα μάτια σου να σε φιλώ

κι εκείνο το πνεύμα, δέντρο, ρίζες βαθιές μεσ' την καρδιά,

πελώριο, με σώμα και ψυχή τρισμέγιστη, μοναδικές

νεφέλες αγάπης γύρω μου ν΄αφήνουν πλούσιες

και μόνο εμένα μία και μόνη ακριβή ανατολή

με Έρωτα να ντύνεις, με χρώματα να στολίζεις.

(Verse)

02 July, 2016

ΕΡΩΤΑΣ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

ΕΡΩΤΑΣ ΕΝΗΛΙΚΩΝ

Αγάπα με να σ' αγαπώ, να μην φοβάμαι Χάρο

μ' εσέ περνώ τον ποταμό κι απέναντι μας πάω

ν' ανέβω σε τρανό βουνό, τ' αστέρια να σου πάρω

πρασινοστόλιστα κι αγνά, τα μάτια σου θωράω.

Και στου θανάτου σαν βρεθώ την ώρα τη μεγάλη

το χέρι σου στο χέρι μου θα θέλω να κρατάω

που απ' της ζωής την ατολμιά, πώς μ' έβγαλες και πάλι ;

και ζω γλυκός και τρυφερός, σαν ένα αρνάκι πράο.

Του Έρωτα το βάσανο απεύφευγε η ψυχή μου

και διάλεγε για συντροφιά τις άδειες και μονάχες

και προτιμούσα να τρυγώ τ' αρώματα της άμμου

μετά να φεύγω μακρυά, μην μου φορτώσουν βλάχες !

Τους φίλους μου λυπόμουνα, ανάσα δεν επαίρναν

και είχα λόγους χίλιους δυο μονάχος για να ζήσω

με πνεύμα τόσο ανήσυχο, να συνθηκολογήσω ;

ενώ ήθελα το τέλειο, κοψοχρονιές λαχαίναν !

Μ' εσένα πώς ευρέθηκα και στάθηκα λιγάκι ;

μπορεί που μου 'λεγες γλυκά “στην αγκαλιά μου αφήσου”

φωνή μου τόσο γάργαρη, κελαριστό ρυάκι

παιδούλα τόσο τρυφερή για μένα η ψυχή σου !

Καρδιά μου λεβεντόγεννη, πώς τα 'βαζες με λύκους

και σε θωρούσα ανήμπορος να 'ρθώ να βοηθήσω

τα μάτια σου να πάψουνε, βρυσούλες των δακρύων,

νεράκι να ποτίζουνε με αλάτι πελαγίσο !

Να σ' αγκαλιάζω εγώ ποθώ, να παίρνω τα φιλιά σου

να ζω διπλά να σ' αγαπώ, να μην μου φθάνει η μέρα

που χαίρομαι να σε κοιτώ και δεν μπορώ μακριά σου,

αυγή μου, πόσο σ' αγαπώ, θα το φωνάζω ως πέρα !

Και μ' Έρωτα Πλατωνικό και με σαρκός αγάπη

λευκό μου φως αστροφεγγιάς να σε κεντώ με χάρη

χαρτογραφώντας πάνω σου τα μήκη και τα πλάτη

της θάλασσας μου κύμα εσύ που στέργω να με πάρει !

(Ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος)

22 June, 2016

ΠΑΘΟΣ

ΠΑΘΟΣ

Το υπέροχο πάθος,

παιχνίδι της γοητείας

άλικο τριαντάφυλλο

σε έδαφος πρόσφορο

ο χρόνος της εντροπίας

μήπως αποφεύγεται

του έρωτα και της λαγνείας
τόσο κοντά στο λάθος

Παιδάκι μου άμυαλο,

χίλια πυροτεχνήματα

ως το τέλος βιώνεται

κι αργότερα αφήνεται

λιτά συναισθήματα

ως μαραμένο άνθος

άοσμο και άψυχο
στου μυαλού σου το βάθος

Μα αν τρέχοντας πέσεις,

φοβηθείς τις ελλείψεις

εμπόδια, μήπως χτυπήσεις

δεν τον ζήσεις, ο πόθος

φωτιά που δεν σβήνει

θα θέλει να ενσκήψεις

δύο κορμιά σε καμίνι

τρανός της ψυχής σου ο άθλος

(Verse)

15 April, 2016

FF's LOVE AFFAIR

FF's LOVE AFFAIR

The Fairy of Chocolate-biscuit fair love affairs,
with some of long-time craving foggy fears
cried out "Fancy! if only he's not for the fairs!
With him I burst into laughters and tears !"
She prayed to the sky and got some fresh air,
then managed to clean on top of all smears...

(verse)