ΤΗΣ
ΣΙΩΠΗΣ
Δεκανίκι
δεν θέλω σαν περπατώ
ψηλά
να πετώ προσπαθώ
αλλού
πρέπει να ζήσεις
ενεργητικό
– παθητικό
μόνος
σου να ισοσκελίσεις
η
σιωπή σου μηδέν ξεφωνίζει
κι
απ' την φωνή μου πιότερο
η
ψυχή ή τα αφτιά μου πρώτα
πιο
θα σπάσει πάω στοίχημα
στον
βίο μου τον πρότερο
ζωή
είναι ό,τι βλέπουν τα μάτια σου εμπρός
κι
αυτό που στέργει η καρδιά σου εντός
τόπος
αλλού ευτυχώς το δυστύχημα
κάτι
με κρατάει ανώτερο
τα
βουνά μια δρασκελιά θαρρείς να φτάσεις
πάνω
τους το βλέμμα σου ηδονικά ν'αράξεις
ελπίδα
να δεις πριν γεράσεις
τα
μάτια μου δυο πράσινες οάσεις
δύναμη
να πουν την μέρα ν' αδράξεις
της
θάλασσας τα κύματα ν' αλλάξεις
μα
αν δεν τα δεις και δεν με δεις
πώς
αλλιώς να ξεφυλακωθείς
λευτεριά
μακρυά να πετάξεις
το
τυρί και τη φάκα μαζί
πώς
γλυκά μας κρατούνε τα άτιμα...
(Verse)
©
ΒΑΛΙΑ ΜΑΪΣΤΡΟΥ
11/04/2000 “10 και πλέον ιστορίες μετά το
30”, All
Rights Reserved
