ValiaMaistrou

21 April, 2024

ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Έξαφνα και απρόσμενα

της Άνοιξης τα εύοσμα

κι αγαπημένα δώρα

άνθη που χρόνια δρόσιζαν

σε κήπους και περβόλια

μπες να απολαύσεις τώρα

Ρόδα και Κρίνοι μου λευκοί

θαυμάζω μαγεμένοι

ώριμοι στήμονες μεστοί

βλαστοί στητοί καλοβαλμένοι

μέσα σε κρινοδάκτυλα

ύπεροι στολισμένοι

Πράσινος χρυσομπάμπουρας

κεφάτος και περιχαρής

νέκταρ και αμβροσία

ψιθυριστά σιγοτρυγά

με δυο γλωσσάκια τρυφερά

Έρωτας και μαγεία

13 February, 2024

ΣΑΝ ΔΟΞΑΡΙΟΥ ΤΟ ΛΑΛΙΣΜΑ

ΣΑΝ ΔΟΞΑΡΙΟΥ ΤΟ ΛΑΛΙΣΜΑ

Υπέροχα και λεβέντικα

των στίχων τα λόγια πω 'χουν

στου τραγουδιού το ποίημα ωσάν

από ζεστή καρδιά καημέ μου

ώφου μου από ζεστή καρδιά

κι από χαρά βγαλμένα

μα αν τύχει και μη

μα αν τύχει και μη στεριώσουνε

με πράξεις αντρειωμένα

κρίμα στη λύρα που

κρίμα στη λύρα που γλυκολαλεί

από μικρά κοπέλια

κι από χειμώνες σε άνοιξες

τις πόρτες σου πως κι άνοιξες

να βάνει μέσα ο Ζέφυρος μαθές

τ΄Ερώτου τσι πολλές

τ' Ερώτου τσ' άγριες τις φωνές

κεντρί των μελισσών

των μελισσών το μέλι

να τρώνε και ν' αλείβονται οι ψυχές

τους πόθους με λατρεία

κρίμα και στ' άνθη όπου κι ανθιούν

κρίμα και στ' άνθη όπου κι αφιούν

των κοριτσιών τα χείλη

06 December, 2022

ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ κ. D. H. LAWRENCE

ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ κ. D. H. LAWRENCE

Άνοιξη στο παράθυρο

χαμόγελα σαν μαγνήτης

αμοιβαία η στιγμή

δεν βγαίνει φωνή !

τομή ξεμακραίνει τον θάνατο...

άρωμα σε μπουκάλι μαύρο

χειμωνιάτικο ρόδο

πικρό του Ugarro

χαϊδεύει τα ρουθούνια

μια ανάσα για πρωινό

χαρούμενα ακούει και παίζει...

μια φίνα δαντέλα

άλικο τριαντάφυλλο

του πάθους και δάφνη

κάτω από το μαξιλάρι

κραυγές και εικόνες

ο ένοικος του ισογείου να ντύνεται...

αετός που πετάει στους αιθέρες

κι αν πέσει παγωμένος νεκρός

περήφανος δεν λυπάται

από κλαρί πέφτει μόνο

το άτολμο μικρό πουλί

Νοέμβριος σύντομα έφτασε....

η ντροπή της σιωπής

κι η σιωπή της ενοχής

πιότερο κι από τον χειμώνα τον πρότερο

κρύες γλιστράνε στο τζάμι

ποτίζουν τα ρόδα -διδάσκουν

το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης...

(χαϊκού)

...είπες ανάμεσα σε πολλά άλλα : “Μια ανικανοποίητη γυναίκα πρέπει να έχει πολυτέλειες. Μια γυναίκα όμως που αγαπάει έναν άντρα, μπορεί να κοιμηθεί και σε ένα σανίδι απάνω...”

Κι έτσι συνήθως ανά τους αιώνες πάντα κάποιος αφήνει μια γυναίκα ανικανοποίητη – πότε άραγε; - να αναζητά πολυτέλειες...

Μα για αυτό θα μιλήσουμε μια άλλη φορά κ. D. H. Lawrence...

02 April, 2022

ΑΠΡΙΛΗΣ ΨΕΥΤΗΣ

ΑΠΡΙΛΗΣ ΨΕΥΤΗΣ

Σαν χθες μου φαίνεται έφτασε να δει μια ωραία κόρη
Απρίλης μέσ' στο λάμπρισμα, γιρλάντες τα μαλλιά του

την πλάση γύρω αψέγαδος χαμόμηλα στολνούσε

λουλούδια μοσχοβόλιζε, με πόθο της λαλούσε

"Μαρτιά μου, πράσινη ματιά, πηγή του Aθανάτου"

Εμήνυσε της Άνοιξης πως λιώνει, να λυγίσει

μια αγάπη ατέλειωτη θα βρει σαν βγει στο παραθύρι

τα στιβαρά τα μπράτσα του θαμπώσαν τα νερά της

το ωραίο της δροσοσταλιό και τα καμώματα της

-Μαρτιά μου μην ξαστόχησες, τον πέρασες λιοπύρι;

"Μαρτιά μου, εγώ είμαι ο Απρίλης σου και τον Φλεβάρη διώξε

τι κρύα χάδια κρύσταλλα μέσ' στου χιονιά τα κάστρα

αυτά τα κρινοδάκτυλα γεννήθηκαν για εμένα

τα μάγουλα τα ρόδινα της Άνοιξης ταγμένα

της νύχτας την πάχνη αποζητάς ή του ουρανού τα άστρα;"

Κι έρρεαν από το στόμα του τα μέλια ένα ποτάμι

"Σαν σήμερα σε γνώρισα στον κάμπο καρτερούσα

με θάρρος μίλαγες παντού κι εκεί που αχνοπατούσες

τα γιασεμιά σου ευώδιαζαν, οι αισθήσεις μου παρούσες

της άνοιξης μου ο πειρασμός και του χειμώνα η μούσα"

Με τα πολλά στολίσματα να μην τον λησμονήσω

από μακριά τον Μάιο που κόπιασε μία μέρα

πώς την εγλυκοκοίταζε κι ανθιούσε με καμάρι

και τούτον τον μυρίστηκε για ρέμπελο και κάλπη

-Γλυκιά Μαρτιά μου εσύ σοφή πώς πια τους κάνεις πέρα!

Ο Μάης όσο κι αν άνθιζε τον δρόσο της δεν πήρε

αφού καυτόν Ιούνιο περίμενε με ζέση

θολό νερό της πρόσφερε μέσ' σε ασημένιο τάσι

μήτε ένα ρούχο γιορτινό να θέλει να φορέσει

-Του Απρίλη ως φίλος καρδιακός πόσο του είχε μοιάσει!

Μα όσο κι αν ψεύτης, δολερός σαν τον Απρίλη ευρέθη

τα ρόδα της μέσα στην ψυχή, άτυχος να μαράνει

τέτοια ομορφιά αδύνατο με ίσκιο βαρύ να μιάνει

του Ιούνη η ολόθερμη αγκαλιά, χαμόγελο σε βρέφη

ήρθε με κάψες κι έρωτες, βαρκούλα σε λιμάνι

"Το καλοκαίρι έτρεχα σε ακρογιαλιές κεφάτος

ξυπόλητο του Έρωτα παιδί και της Χαράς η γέννα

που όλο το χρόνο υπέμεινε ως να κερδίσει εσένα

Μαρτιά μου εσύ ολόδροση κι εγώ ο θερμός σου γάτος

χίλια του Ιούλη σ' αγαπώ, ας μου χαρίσεις ένα!"

(Ιαμβικός 15/16 συλλαβών)

21 March, 2022

ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ

ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

εκεί που τα όπλα κροταλίζουν

όταν το αίμα των παιδιών ρέει αθάνατο

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

όταν στο θέατρο του παραλόγου

θρηνούν νικημένοι και νικητές

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

ερείπια οι ζωές και οι κόποι τόσων ετών

διθύραμβους ειρήνης μετά σε όσους κερδίσουν

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

όπου κακόλαχε δράμα να ανάψει φωτιά

ψεύδη να μοιάζουν αλήθειες που ακούν

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

το βολικό νανούρισμα στον καναπέ

στη ζέστη τους να μισούν και ν' αποκοιμηθούν

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

έξω βρέχει πόνο κι απελπισία

πίνουν-αντί για διάκρυα- ουίσκι να ξεχαστούν

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

μακριά από τα σπίτια τους οι σφαίρες

τάχα η ασφάλεια να φαντάζει διαρκής

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

το ξεπούλημα των λαών ακριβό

μα η πένα τους είναι όπλο κι αυτό ισχυρό

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

κούφια ηδονή κι αμαρτία τόσων ετών

χρήμα κι απληστία τα δώρα των σκοταδόψυχων

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

όταν θα έρθει και στο δικό τους κεφάλι

απ' την ενοχή άραγε ποιος θα τους βγάλει...

(Verse)

26 December, 2021

ΧΡΟΝΟΣ

ΧΡΟΝΟΣ

Ο Έρωτας και ο Πόλεμος

της ζωής θυρωρός

ο Θεός και ο Χρόνος

αμείλικτος τιμωρός

24 October, 2021

ΤΟΥ ΜΑΊΣΤΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

ΤΟΥ ΜΑΊΣΤΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ

Από μια φωτογραφία και μία ατάκα

Έρχεται από πολλά χρόνια πίσω... από τις παιδικές αποδράσεις μου από την Αθήνα, με σχεδόν αποκλειστικό τόπο διακοπών από το τέλος κάθε σχολικού έτους μέχρι και μια μέρα πριν το άνοιγμα των σχολείων... από τον μπάρμπα-Σπήλιο, που ήταν και λεβέντης και μάγκας και μεγάλη φυσιογνωμία, με πηγαίο χιούμορ δείγμα ανθρώπου οξυδερκούς, πνεύμα ακμαίο, ανήσυχο, φρέσκο σαν την θαλασσινή αύρα από την θάλασσα μας... από το περίπτερο του φάγαμε πολλά παγωτά, και όχι μόνο. Κάθε απόγευμα, ή πιο πολύ όταν έπαιρνε και σουρούπωνε και δρόσιζε, ο πύραυλος και το κυπελάκι κοκτέιλ ή σικάγο ήτανε τότε μέσα στο όνειρο της μεσημεριανής σιέστας μια λιχουδιά γεμάτη αναμνήσεις, στο πιο μεγάλο, face to face και όχι facebook παγκάκι-σημείο συνάντησης που είχα δει ποτέ στη ζωή μου, το τότε must-go σημείο συνάντησης με τη γιαγιά Σταθούλα, τον παππού μου, τον παππού Γιώργη τον εκκλησάρη, πότε-πότε τη γιαγιά Ποντιφικού, τη γυναίκα του μπάρμπα-Σπήλιου την κυρά-Κατερίνη (θυμάμαι το όνομα της καλά άραγε;) συντοπίτισσα και φίλη της γιαγιάς μου της Αναστασίας... και ήταν εκείνη η γιαγιά η Κατερίνη η Ραλλού και η δικιά μου η γιαγιά η Μποβιάτσαινα... μετά από χρόνια πολλά έμαθα πως είχαν και οι δυο τους δικό τους επώνυμο...! μα εκείνα τα χρόνια οι γυναίκες ετεροπροσδιορίζονταν, είτε από αγάπη είτε από ανάγκη, πρώτα από τον πατέρα τους, έπειτα από τον σύζυγο, άντρα, κύρη ή αφέντη τους, ανάλογα με το ποσοστό της αγάπης αυτού του άντρα, ανάλογα με το ποσοστό της λεβεντιάς του και της αξιοσύνης του... και δεν ήταν τόσα πολλά χρόνια πίσω αυτό, ένα επώνυμο ήταν... ένα επώνυμο του ανδρός να ακολουθεί το όνομα μιας γυναίκας, από ένα έθιμο που ακόμα και στις μέρες μας σε πολλές χώρες του κόσμου συνεχίζεται αποδίδοντας έναν κατ' επίφασιν σεβασμό, που ξεκινά από το είναι και καταλήγει στο φαίνεσθαι...

Αλησμόνητα χρόνια, αλησμόνητοι άνθρωποι, αλησμόνητες εμπειρίες... κι αν την αγάπη μου για την Παραλία Πλατάνου μου την φύτεψαν τα πατρογονικά μου, εγώ με περηφάνεια, κι ο αντάρτης και ξεσηκωτής Μαΐστρος, πιότερο κι από τον δυνατό κι από τα απέναντι Βοριά, ο Ζέφυρος απ' της Αθήνας τη μεριά ο ανατολικός χαλάστρας κι ο Καταβάτης-Κατάγιο, γλυκός και λάγνος σαν δίμετρος και δροσερός τις νύχτες μέσα στην λάβρα του καλοκαιριού, μα άλλο τόσο και τσουχτερός τις κρύες νύχτες του χειμώνα, κι η θάλασσα του η πλανεύτρα την καλλιεργήσαμε και την αντρειέψαμε και την κάναμε από επιλογή, και έρωτα μεγάλο κι απίστευτα μοναδικό, τόπο διαμονής...

- Αχ! πόσα ευχαριστώ για εσάς υπέροχες αναμνήσεις μου!

- Και πόσο Σε ευχαριστώ Παναγιά μου Ζωοδόχο Πηγή για την δική Σου ευλογημένη Παραλία Πλατάνου!

Γυρνώντας να τον κοιτάξει πάνω από τον ώμο του καθώς έφευγε, για μια στιγμή κοντοστάθηκε... νόμισε πως οι σκέψεις της, σαν την αφρισμένη θάλασσα γύρω τους, θα ακούγονταν πιο δυνατά κι από τα μανιασμένα κύματα που ξέσπαγαν στον βράχο του Λέοντα εμπρός τους... τόσες πολλές μαζεμένες χρόνια που συνωστίζονταν στο κεφάλι της ασφυκτιούσαν, σπρωχνόντουσαν σαν έφηβοι ορμητικοί σε ώρα σχολικού διαλείμματος, ποια θα βγει πρώτη έξω... μα η σύνεση κυρίως επικρατούσε το περισσότερο, οι άνθρωποι δεν είμαστε καμωμένοι για την αλήθεια του άλλου, είμαστε συνήθως κλεισμένοι στο κουκούλι του ο καθένας, εκεί όπου το εγώ μαθαίνει μόνο του να αισθάνεται είτε μίζερο και μόνο, είτε σπουδαίο και μοναδικό...

Όμως αποφάσισε σε μια φευγαλέα στιγμή και του έριξε, όλο θάρρος, μία σαν τους γύρω λόφους καταπράσινη, σερνική και θηλυκή μαζί ματιά και τον προκάλεσε:

- βλέπεις Παράδεισο ; εγώ ΝΑΙ!! αν όχι, δούλεψε!! κι αν είμαι εγώ μια τεθλασμένη γραμμή, εσύ αν θες μπορείς να γίνεις χάρακας!!

Σκέφτηκε να της πει, όπως πάντα της έλεγε πριν αποχωριστούν, "gute nacht und süße träume" την γλυκιά του καληνύχτα και όνειρα γλυκά στα γερμανικά, την μητρική του γλώσσα. Της άρεσε άλλωστε να της μιλάει, έτσι, δίχως να τον πολυκαταλαβαίνει, επειδή την παραξένευε αλλά και την γοήτευε η έλλειψη φωνηέντων και το μέγεθος των λέξεων, η πολυσυνθετότητα τους και η ικανότητα τους να προσφέρουν τη χαρά της επικοινωνίας σε μια χώρα που το κρύο σου παγώνει τον λαιμό τον περισσότερο καιρό, μια γλώσσα που ομοίαζε στην σύνταξη της αρκετά με τα Ελληνικά.

Όμως εκείνη γκάζωσε σε μία στιγμή και ξεμάκρυνε βιαστική, δίχως να προλάβει να της πει το παραμικρό. Εκείνη, όταν έφευγε, έφευγε, την έπαιρναν οι σκέψεις της και οι αποφάσεις της, όταν τελείωνε ο χρόνος των δοκιμών, της υπομονής και της ανοχής και η κλεψύδρα γύριζε ανάποδα... ο χρόνος, σύμμαχος και εχθρός μας...

Την ακολούθησε για κάμποσο, με την πάντα φαινομενικά ήρεμη ματιά του, μέχρι που έγινε μια μικρή, κόκκινη, σαν πασχαλιάτικο ζουζούνι κουκκίδα στο φιδωτό δρόμο και χάθηκε στον ορίζοντα.

Μα είχε ακόμα χρόνο στην διάθεση του, το αύριο ήταν πάντα σύμμαχος του, αυτό το πίστευε ακλόνητα. Στάθηκε έξω από το αυτοκίνητο, έτριψε το πυρόξανθο μούσι του χαλαρώνοντας κι άφησε την αψάδα και τις μελωδίες τους θάλασσας να διώξουν λίγο νέφος από τα ρουθούνια και λίγη Αθήνα από την ψυχή του...

Ο χρόνος

Μια χαραμάδα στο παντζούρι έφερε στο πρόσωπο της μια ηλιαχτίδα... τεντώθηκε νωχελικά, μισάνοιξε τα μάτια, αλλά δεν έκανε να σηκωθεί από το κρεβάτι. Μια νέα ημέρα ξεκινάει, μα έπειτα από μια εβδομάδα τόσο απαιτητική, το carpe diem, το αγαπημένο της απόφθεγμα, δεν ξεπήδησε.

- "Carpe diem δεν παίζει το ΣΚ, φιλενάδα" σκέφτηκε φωναχτά.

Κι αν η χαραμάδα αυτή φέρνει τελικά ή λιακάδα ή βροχή δεν το ήξερε, όμως θα έπαιρνε την ευκαιρία της να την ζήσει και αυτήν την μέρα και να δοξάσει τον Πανάγαθο που και σήμερα είναι υγιής και ζωντανή για να δει τις ομορφιές γύρω στον Παράδεισο της.

Με αγγέλους ή δαίμονες, αυτή τη φορά οι δαίμονες του παρελθόντος είχαν εξοστρακιστεί στο εκεί που ανήκουν... το παρελθόν μπορεί να διδάσκει, σκέφτηκε, όμως είναι νεκρό, πεθαμένο, τέζα, όπως και οι άνθρωποι που δεν αλλάζουν.

Τα πουλιά τιτίβιζαν την ημέρα και ανοίγοντας το παντζούρι ένας κότσυφας στάθηκε στο κάγκελο του μπαλκονιού της κρεβατοκάμαρας της.

Έχεις ακούσει κότσυφα να κελαηδάει τις άνοιξες ; είναι πιστός, και έρχεται να σε βρει και μετά, μαζί με το ταίρι του όταν θα ξεθαρρέψουν και κάνουν κοντά σου τη φωλιά τους θα τα ακούς, θα σου βαστάνε συντροφιά με τις φωνούλες τους ως να σουρουπώσει, τις πιο γλυκές ώρες της ημέρας!

(προσχέδιο σε εξέλιξη)

Ζωή και Θάνατος

Αν αναλογιστείς πόσο κοντά στον θάνατο έρχεσαι καθημερινά και πως κάθε μέρα που περνάει και χάνεται ασκόπως, έτσι αχάριστα θεωρούμενη ως δεδομένη, δεν ξαναγυρνά, μάλλον θα πρέπει να είσαι, εκτός από ανόητος, κυρίως αγνώμων προς τον Δημιουργό των Πάντων...

Εκείνος που έχει ζήσει δίπλα σε αγαπημένους του ανθρώπους που έφυγαν σταδιακά από τη ζωή λόγω ασθένειας, το γνωρίζει πολύ καλά...

Το υπέροχο δώρο της Υγείας και της Ζωής δεν το ξοδεύει, δεν το περιφρονεί, δεν "το βάζει στο τσεπάκι του". δεν βάζει τίποτα και κανέναν ως δεδομένο "στο τσεπάκι του" αλλά και δεν "μπαίνει στο τσεπάκι" κανενός, δεν παύει να ασχολείται, να φροντίζει, να κάνει σχέδια, όνειρα, να έχει επιθυμίες, να αγαπά τον εαυτό του και εκείνους που αξίζει να αγαπά επειδή προσθέτουν δροσιά στη ζωή του, να ζει !

Δεν θέλει τρελίτσα η ζωή καλέ μου φίλε, αν και σε καταλαβαίνω απόλυτα τι εννοείς, θέλει αυτά που λέγονται μαχητικότητα και αποφασιστικότητα, θέλει κότσια, θέλει 99 να πέφτεις και 100 να σηκώνεσαι, διαθέτοντας τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού που χαίρεται τη ζωή και την προσπάθεια του, αν και κλαίει παροδικά από τον πόνο της πτώσης, θέλει να μην το βάζεις κάτω, να μην αποθαρρύνεσαι, να μην απελπίζεσαι... ακόμα κι αν αρχικά γοητεύεσαι και έπειτα απογοητεύεσαι, ακόμα και τότε θέλει, ναι, και πάλι θέλει να χαίρεσαι για τη χαρά της νέας εμπειρίας!

Θέλει να λες ΘΕΛΩ δυναμικά και να το εννοείς!

Θέλει να στριμώχνεις το Θ με τη γλώσσα πίσω από τα μπροστινά πάνω δόντια, τόσο δυνατά, που το Ε να μπαίνει εντός σου, να ξαναβγαίνει πιο δυνατό, να τραβάει από το χέρι το Λ και να το κολλάει ψηλά στον ουρανίσκο όπως ο ερωτευμένος την ερωμένη του με πάθος σαν φιλήσει, πριν καταλήξει πάνω στο Ω και βγει να συναντήσει τον έξω κόσμο..!

Και μπορεί και ίσως εκεί έξω να συναντηθεί και να ενωθεί με μερικά εξίσου δυναμικά ΘΕΛΩ κάτω από την ομπρέλα ενός βροχερού απογεύματος κάποιου πολλά υποσχόμενου και τολμηρού Οκτώβρη και όλα μαζί να γίνουν ΘΕΛΟΥΜΕ ΚΑΙ ΜΠΟΡΟΥΜΕ, μα, ως τότε, στα ΘΕΛΩ σου να είσαι πιστός αφέντης σαν Έρωτας μοναδικός...

Θέλει τα ΘΕΛΩ σου να τα διεκδικείς, να τα παλεύεις μέσα στον κόσμο, έξω από την περιοχή ασφαλείας σου, να θυμάσαι πάντα πως είσαι κυνηγός, όχι λιθάρι ακίνητο...

Θέλει να απολαμβάνεις τα πάντα μέσα στον επίγειο Παράδεισο σου και να μην χορταίνεις, ακόμα και τις δυσκολίες, τις αστοχίες, τις αποτυχίες ακόμα πιο πολύ, γιατί αυτές σε κάνουν καλύτερο, αλλά κυρίως γιατί όλα αυτά λέγονται και είναι ΖΩΗ, μέσα σε μια υπέροχη, όμορφη πλάση με χίλια-δυο φωτεινά χρώματα, γεμάτη γαργαλιστικά αρώματα, με μοναδικά τοπία που σου κόβουν την ανάσα, να μπορείς να βρεις τρόπο να μοιραστείς με εκατοντάδες συνανθρώπους που θα βρεθούν στο διάβα της ζωής σου... ανθρώπους όμορφους ή άσχημους εσωτερικά πολλές φορές, όμως δημιουργήματα Του για το καλό σου, ώστε να εκπαιδεύεσαι ψυχικά και πνευματικά...

Μεγάλη, τεράστια ανοησία η ατολμία, μα και η αχαριστία καλέ μου φίλε...

Ασχολείται ο Δημιουργός μαζί μας και δεν το καταλαβαίνουμε πάμπολλες φορές, σαν τα κακομαθημένα παιδάκια που σκούζουν για μια σοκολάτα όταν η μανούλα τους προσφέρει μια λιτή σούπα με φιδέ για το αδιάθετο στομαχάκι τους και δεν ακούν που τους μιλάει για το καλό τους...

Δίνει ευκαιρίες που δεν βλέπεις ή αγνοείς ή φοβάσαι να ταξιδέψεις μαζί τους ή δεν τολμάς να γνωρίσεις έστω...

Δίνει και δεύτερες, δίνει και τρίτες, δίνει και τέταρτες, δίνει τόσες όσες, αφού τολμήσεις και αλλάξεις, μπορείς να ξεστραβωθείς και να τις δεις, να τις αρπάξεις από τα μαλλιά, άγρια και παθιασμένα και να τις ζήσεις, να τις δώσεις πνοή από τη ζωή σου, χρώμα από το φλογερό κόκκινο της καρδιάς σου, αρκεί να μην είσαι δειλός θεατής της ζωής, της δικής σου και των άλλων, ασφαλώς όχι των οποιωνδήποτε άλλων... εκείνων των που για αρκετούς λόγους ξεχωρίζεις με το δικό σου ιδιαίτερα οξυμένο με τα χρόνια κριτήριο...

Αναλογίσου και μην ξεχνάς ποτέ: Το μεγαλύτερο εφόδιο που σου έχει δώσει είναι το πνεύμα σου, να είσαι ο αφέντης του, να το χρησιμοποιείς παντού, να μην το φυλακώνεις και, σε κάθε περίσταση, να επικοινωνείς μαζί Του...

Και έχε πάντα υπόψη σου αυτό που ισχύει στην Ποιητική Τέχνη και προέρχεται από την απλή αντιγραφή της ζωής:

Η κάθε αποδιδόμενη λέξη, παύση ή σιωπή, δημιουργεί ή αποσκοπεί σκοπίμως και στοχευμένα σε πράξη ή απραξία που ερμηνεύεται κατά το δοκούν, ή όπως θα έλεγε και η γιαγιάκα μου ερμηνεύοντας τόσο απλοϊκά, μεγαλόψυχα αλλά και τόσο εύστοχα:

"ο καθένας, παιδάκι μου, με το έχει του και το μπορεί του"...

Ο νόμος της Προσφοράς και της Ζήτησης

συνεχίζεται....

01 December, 2018

ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Δεκανίκι δεν θέλω σαν περπατώ

ψηλά να πετώ προσπαθώ

αλλού πρέπει να ζήσεις

ενεργητικό – παθητικό

μόνος σου να ισοσκελίσεις

η σιωπή σου μηδέν ξεφωνίζει

κι απ' την φωνή μου πιότερο

η ψυχή ή τα αφτιά μου πρώτα

πιο θα σπάσει πάω στοίχημα

στον βίο μου τον πρότερο

ζωή είναι ό,τι βλέπουν τα μάτια σου εμπρός

κι αυτό που στέργει η καρδιά σου εντός

τόπος αλλού ευτυχώς το δυστύχημα

κάτι με κρατάει ανώτερο

τα βουνά μια δρασκελιά θαρρείς να φτάσεις

πάνω τους το βλέμμα σου ηδονικά ν'αράξεις

ελπίδα να δεις πριν γεράσεις

τα μάτια μου δυο πράσινες οάσεις

δύναμη να πουν την μέρα ν' αδράξεις

της θάλασσας τα κύματα ν' αλλάξεις

μα αν δεν τα δεις και δεν με δεις

πώς αλλιώς να ξεφυλακωθείς

λευτεριά μακρυά να πετάξεις

το τυρί και τη φάκα μαζί

πώς γλυκά μας κρατούνε τα άτιμα...

(Verse)

30 November, 2018

ΣΠΟΥΔΗ ΕΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ (Vertigo)

ΣΠΟΥΔΗ ΕΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ

(Vertigo)

Κάθομαι και συλλογιέμαι

μαγειρέματα που καίνε

κατσαρόλα της δραχμής

άπραγος και αδαής

χοπ αν πάω αριστερά
πέφτω πάν' στην τζιτζιριά
χοπ αν πάω στα δεξιά
μεσ' τα μούτρα η κλωτσιά

χοπ αν πάω παραπάνω
να σε πιάσω δεν προφτάνω
χοπ αν πάω παρακάτω
αποφάγια μεσ' το πιάτο

πάνω, κάτω, μπρος και πίσω
προς τα πού ν' αποφασίσω
Άνοιξες και Καλοκαίρια
σου'χω μάσει τα τεφτέρια

δώθε, πέρα, χθες και τώρα
σάκοι, δάνεια στη φόρα
για να εύρεις τα λαυράκια
ψάξ' τις λίστες στα στικάκια

08 July, 2018

ΞΥΠΝΗΜΑ

ΞΥΠΝΗΜΑ

Ήλιος και κάψα
την άνοιξη θα ανθίζει
αντίο στο χθες

Δροσιά του δάσους
μυγάκι που αναπηδά
ζωή με πάθος

Στης νύχτας το φως
χειμώνας πώς έφτιαξε
λιμνοθάλασσα !

(Haiku)

© ΒΑΛΙΑ ΜΑΙΣΤΡΟΥ 08-07-2018 “Ταξιδέματα με τον Έμμετρο” All Rights Reserved

16 October, 2017

CROSSING THE RIVER WITH

CROSSING THE RIVER WITH

Recalling your Achaian eyes

so calm that had never been seen

no doubt such a pleasant surprise

with them I gladly wish to sin

(two blue lagoons into she dives)

your arms around my hips and thighs

though heart was set aside, so thin

In such a peaceful Paradise

consider I've never been

while Eros is growing in size

in love affairs never so keen

(my patience has won it as a prize)

distance is what Ι much despise

as pierced with a needle or pin

Caressing my imperfection

laid next to your imperfection

both are to make a sweet perfection

our souls when we both awaken

(past fades away while in affection)

remorse had you been taken

as if you were so godforsaken

Now is the time to set aside

all black crayons for life's painting

you, male, with such a steamy pride

bright reds and whites on your eyes blink

a wave whose back you wish to ride

a soul pristine and fond of the pink

To be the one you want to cross

the river with, pride and esteem

such a present for life, so boss

as if covered with whipped cream

protect us from sorrow and loss

our love shall make all pains to dim...

(Iambic tetrameter)

31 August, 2017

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

το τραίνο σφυρίζει, δες, φεύγει η ζωή

η αγάπη που σου 'χω πώς φεύγει κι αυτή

με άφησες σε άλλη, πνοή μου ισχυρή

να γεύεται νιότη, να λάμνει κουπί

η ανάγκη καμίνι να ορίζει στητή

μεγάλη η οδύνη που τρώει και σκαρί

κορμί χαρισμένο, ψυχή που ασελγεί

μια λέξη αναμένω στον δρόμο κλειστή

παρτίδα χαμένη που δεν θα παιχτεί

κι αν ζήσουμε χώρια, στη μνήμη μαζί

στον πόλεμο βγαίνω στρατιώτης κι εγώ

τον δρόμο που παίρνω χωρίς γυρισμό

βαρύ το φορτίο, στην πλάτη ο σταυρός

κραυγή απ' τα στήθη, μια παύση καημός

με μια σου εικόνα στην τσέπη μαζί

θα βγω να σκοτώσω μια κόρη αγνή

παιδιά του Πατέρα για αγάπη διψούν

θα τρέχουν κει πέρα κι ελπίδα θα πιούν

σε υπέροχο τόπο θα ξαναβρεθούν

χαλάλι τον πόνο, για χρέος θα ειπούν

μα αν ίσως μπορέσουν στο αύριο εντός

τα χέρια να ενώσουν, χαρά διαπαντός

κορίτσια κι αγόρια δεν θα αιμορραγούν

θα πουν για τη νίκη, τιμή τους που ζουν...

(Αμφίβραχυς τετράμετρος)

22 August, 2017

ΡΑΓΙΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

στην μνήμη του πατέρα μου...

ΡΑΓΙΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Ασθμαίνοντας στην πολυαγαπημένη εδώ τη χώρα που ζω

ελπίζω με πίσσα και πούπουλα πασαλειμμένους να δω

τους χαραμοφάηδες όλους δεμένους σε γάιδαρο

καβάλα τους κατάπτυστους, αφέντες να θέλεις με το στανιό

πώς ρίξαν ανέντιμα τη χώρα στα βράχια και στον γκρεμό

κι ατιμώρητοι όμως περιδιαβαίνουνε αρκετό καιρό

βαρέθηκα τα σπασμένα να πληρώνω εγώ ο λαός

ν' απαλλαγώ επιτέλους σύντομα επιθυμώ διακαώς

υπέρογκα δάνεια, προμήθειες, φιέστες, γάμοι στα Παρίσια

η αιδώς ανύπαρκτος τόπος ! να σε κοιτάζουν στα ίσια

τολμούν, να ξοδιάζουν για χίλια πληρωμένα καπρίτσια

φωστήρες-σωτήρες που έχουνε χέρια απαλά σαν κορίτσια

ν' απλώνουν ξεδιάντροπα στης χώρας τον πάμφτωχο κορβανά

τον άμπακο πώς τρώνε με δέκα μασέλες ξανά και ξανά

λαέ μου να αφήνουν για σένα μονάχα λιγοστά εσπερινά

στο μέλι της καρέκλας δες πώς κολλάνε τα κήτη τα ελεεινά

της λαμπρής τις λαμπάδες να ανάβουνε στα μανουάλια

Ανάσταση πως τάχα κάνουν είπαν τα ρυπαρά κανάλια

το μάτι του γείτονα ας βγει παρά τη χαρά του να δω

από τον καναπέ μου δεν κάνω ρούπι μην και ξεβολευτώ

οι ανάξιοι που με φόρους μας φόρτωσαν κατά το δοκούν

ξεπάστρεψαν του μόχθου τα σπίτια, φαμίλιες να αιμορραγούν

μισώντας το κράτος κι αγαπώντας την γλυκιά μας πατρίδα

εργάστηκα χρόνια χίλια για μια προκοπή τελικά που δεν είδα

(Ίαμβος, Ανάπαιστος και Αμφίβραχυς 17/18 συλλαβών)