ΣΤΑΘΜΟΙ
σταθμούς κι αποβάθρες
ποτέ μου δεν λάτρεψα
μακριά ο κόσμος σε έπαιρνε
τ' άγνωστο ηδονικά σε έθελγε
κι άμα κάποτε επέστρεφες
διψούσα μια στάλα θολό νερό
του έρωτα τόσο να πιώ
μα ποτέ δεν ξεδίψασα
μακριά ο κόσμος σ' έπαιρνε
στο τραπέζι ψωμί που έψαχνα
ένας στρατιώτης στον πόλεμο
στο πόδι που έτρωγα άνεμο
ψωμί σαν από μέρες λιγοστό
τα μάτια σου η χαρά μου
το κορμί σου η λησμονιά μου
όλο να γυρνάς
όλο να μ' αγαπάς
όλο να φεύγεις
μακριά ο κόσμος που σε έπαιρνε
για το αλλού με γεμάτη βαλίτσα
κι η ψυχές μας να είναι εντός
θέλγητρο το κέρδος του ενός
χρόνια μπροστά η ζημία...
© ΒΑΛΙΑ ΜΑΊΣΤΡΟΥ 28.02.2000 “10 και πλέον ιστορίες μετά 30”, All Rights Reserved
