ValiaMaistrou: August 2017

31 August, 2017

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

το τραίνο σφυρίζει, δες, φεύγει η ζωή

η αγάπη που σου 'χω πώς φεύγει κι αυτή

με άφησες σε άλλη, πνοή μου ισχυρή

να γεύεται νιότη, να λάμνει κουπί

η ανάγκη καμίνι να ορίζει στητή

μεγάλη η οδύνη που τρώει και σκαρί

κορμί χαρισμένο, ψυχή που ασελγεί

μια λέξη αναμένω στον δρόμο κλειστή

παρτίδα χαμένη που δεν θα παιχτεί

κι αν ζήσουμε χώρια, στη μνήμη μαζί

στον πόλεμο βγαίνω στρατιώτης κι εγώ

τον δρόμο που παίρνω χωρίς γυρισμό

βαρύ το φορτίο, στην πλάτη ο σταυρός

κραυγή απ' τα στήθη, μια παύση καημός

με μια σου εικόνα στην τσέπη μαζί

θα βγω να σκοτώσω μια κόρη αγνή

παιδιά του Πατέρα για αγάπη διψούν

θα τρέχουν κει πέρα κι ελπίδα θα πιούν

σε υπέροχο τόπο θα ξαναβρεθούν

χαλάλι τον πόνο, για χρέος θα ειπούν

μα αν ίσως μπορέσουν στο αύριο εντός

τα χέρια να ενώσουν, χαρά διαπαντός

κορίτσια κι αγόρια δεν θα αιμορραγούν

θα πουν για τη νίκη, τιμή τους που ζουν...

(Αμφίβραχυς τετράμετρος)

22 August, 2017

ΡΑΓΙΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

στην μνήμη του πατέρα μου...

ΡΑΓΙΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Ασθμαίνοντας στην πολυαγαπημένη εδώ τη χώρα που ζω

ελπίζω με πίσσα και πούπουλα πασαλειμμένους να δω

τους χαραμοφάηδες όλους δεμένους σε γάιδαρο

καβάλα τους κατάπτυστους, αφέντες να θέλεις με το στανιό

πώς ρίξαν ανέντιμα τη χώρα στα βράχια και στον γκρεμό

κι ατιμώρητοι όμως περιδιαβαίνουνε αρκετό καιρό

βαρέθηκα τα σπασμένα να πληρώνω εγώ ο λαός

ν' απαλλαγώ επιτέλους σύντομα επιθυμώ διακαώς

υπέρογκα δάνεια, προμήθειες, φιέστες, γάμοι στα Παρίσια

η αιδώς ανύπαρκτος τόπος ! να σε κοιτάζουν στα ίσια

τολμούν, να ξοδιάζουν για χίλια πληρωμένα καπρίτσια

φωστήρες-σωτήρες που έχουνε χέρια απαλά σαν κορίτσια

ν' απλώνουν ξεδιάντροπα στης χώρας τον πάμφτωχο κορβανά

τον άμπακο πώς τρώνε με δέκα μασέλες ξανά και ξανά

λαέ μου να αφήνουν για σένα μονάχα λιγοστά εσπερινά

στο μέλι της καρέκλας δες πώς κολλάνε τα κήτη τα ελεεινά

της λαμπρής τις λαμπάδες να ανάβουνε στα μανουάλια

Ανάσταση πως τάχα κάνουν είπαν τα ρυπαρά κανάλια

το μάτι του γείτονα ας βγει παρά τη χαρά του να δω

από τον καναπέ μου δεν κάνω ρούπι μην και ξεβολευτώ

οι ανάξιοι που με φόρους μας φόρτωσαν κατά το δοκούν

ξεπάστρεψαν του μόχθου τα σπίτια, φαμίλιες να αιμορραγούν

μισώντας το κράτος κι αγαπώντας την γλυκιά μας πατρίδα

εργάστηκα χρόνια χίλια για μια προκοπή τελικά που δεν είδα

(Ίαμβος, Ανάπαιστος και Αμφίβραχυς 17/18 συλλαβών)