ΑΘΗΝΑ 2000
κάποτε σ' άκουσα τρυφερά να πεις
με δονεί τυραννικά με μεγεθύνει
τόσο γλυκιά ηδονή δίχως οδύνη
ζωή ενός άλλου δική σου ευθύνη
κάποτε σ' άκουσα πως θες να δεις
δίχως αστέρια εδώ γυμνό ουρανό
τα μάτια σου μάτια μου γλυκό πρωινό
χάδια φιλιά το ξύπνημα το καθημερινό
κάποτε σ' άκουσα τραγούδι να πεις
σ' αυτόν τον έρωτα θα παρασυρθώ
ιερό προσκύνημα στον πρώτο μας γιο
αφράτο σαν και σένα ξανθό φωτεινό
κάποτε σ' άκουσα χρώματα πως θα δεις
όχι χειμώνες καταιγίδες ή βροντές
μόνο απαλές δροσερές νεροποντές
όλες οι μέρες μας πως θα είναι γιορτινές
κάποτε σ' άκουσα με τόσο κόπο να ζεις
λιοπύρι η Αθήνα στον ίδρω γεμάτη
τα πάντα να με λες μα όχι πια αγάπη
ώρες δουλειά-σκλαβιά να μπεις στο μάτι
κάποτε σ' άκουσα στην πόλη που ζεις
το θέρος σου μοιάζει καυτό καμίνι
ενός μεγάλου πόθου άδικα η ζωή πατίνι
τίποτα όρθιο τελικά δεν θα μείνει
κάποτε σ' άκουσα μαΐστρο θα βρεις
από τον πρώτο μας έρωτα τον τρελό
στον κόσμο εσένα πάντα θ' αποζητώ
τίποτα δεν έμεινε όρθιο μετά το φευγιό...
© ΒΑΛΙΑ ΜΑΙΣΤΡΟΥ 08.03.2001 "10 και πλέον ιστορίες μετά το 30” All Rights Reserved
