ValiaMaistrou: October 2015

31 October, 2015

ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

ΤΟ ΝΕΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

Στον δικό μου βροχερό πλανήτη

το νερό είναι ζωή

ένας περίπατος μαζί χέρι χέρι

στις ελιές από κάτω γλυκό φιλί

πλατσουρίζει ένα σπουργίτι

τα παιδιά που χορεύουν στη βροχή

το νερό είναι πνοή

ένας άντρας γεμάτος χαμόγελο

το βράδυ κοντά στο παράθυρο

να βλέπει γλυκό αποσπερίτη

στον δικό μου βροχερό πλανήτη

το νερό είναι σπονδή

στους Έρωτες που γύρω πετούν

το Φθινόπωρο ίδια μορφή

με καλοκαίρι να με εκπλήσσει

τα σαλιγκάρια να γλύφουν τις μάντρες

το νερό είναι αφή

οι ψυχές σταλιά-σταλιά ξεδιψούν

λουλούδια οι γυναίκες τρυγούν

το μέλι ποθούν να πίνουν οι άντρες

στον δικό μου βροχερό πλανήτη

το νερό είναι αφροί

κύματα στη νύχτα που σκάνε

η ακοή να 'ναι η μόνη επαφή

τα πάντα για σένα τυφλέ προφήτη...

28 October, 2015

ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΛΟΪΚΕΣ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΑΠΛΟΪΚΕΣ

στης ζωής τη ντουλάπα με τ΄όνομα επιλογή

πολλά τα χρώματα· κόκκινο, γαλαζιο, ανθρακί

εμείς όμως έχουμε μία και μόνη, μοναδική

την βάζουμε μονοφόρι, κάποτε, και όπου βγει

στο δρόμο βγαίνουμε δίχως σφραγίδα προσωπική

ο κόσμος γύρω μας θα πορεύεται εν αγνοία

γοργά κατευθύνονται όλα σε παύση ή αργία

οι ώρες ερήμην μας προσπερνούν, φεύγουν ευθεία

βαθιά μ' αγαπάς, δεν ζητάς, και δεν είμαι αγία

ψυχή μου στο τέλος νικάς, κι ας χάνεις στα σημεία

στης ζωής τη ντουλάπα με τ΄όνομα επιλογή

πολλά χρώματα· το πράσινο, το μπλε, το κοραλλί

εμείς όμως έχουμε μία και μόνη, μοναδική

την βάζουμε αποφόρι, μα σύντομα, θα φανεί

η φόδρα που εχάθη κι η θλίψη η αλλοτινή

παιδάκι, πώς παίζει ο 'Ερωτας σ' όλη τη πλάση

με όλους και με ό,τι οι καρδιές μας πια έχουνε πράξει

τους πόνους λησμόνησε, μας πάει σε τρελό γιορτάσι,

νερό γάργαρο μας κερνάει σε ολόχρυσο τάσι

αχ! ας προλάβω να πιω πριν η ζωή μας περάσει...

Έργα : Λαμπρινή Μποβιάτσου, Εικαστικός

23 October, 2015

Η ΕΡΑΤΩ, ΤΟ ΚΥΜΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΤΡΙΤΗΣ

Η ΕΡΑΤΩ, ΤΟ ΚΥΜΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΤΡΙΤΗΣ

(Ως μια έμμετρη εισαγωγή στον δεύτερο μου μύθο, σκέφθηκα να ακούσετε καλύτερα λίγο απ΄ το τραγούδι των κυμάτων...κι έτσι όπως το άκουσα εγώ κοιτώντας τα απέναντι ροδομαβιά, ανάρια σύννεφα απ' το πρωί στο βάθος αγαπημένα να συνάζονται, αλλά κι αργότερα όταν το απόγευμα με κύματα γλυκά που κολυμπούσα, έτσι ακριβώς κι εσείς ακούστε...!)

...τα κύματα της θάλασσας, μονάχα αλήθειες λένε...
σιωπούνε ή γλυκάλμυρα σε βράχια παραδέρνουν
μα, σαν μιλούν, το κάλεσμα του Έρωτα μας στέλνουν,
και έχουνε για παράδειγμα τον θείο Ποσειδώνα...

... που, όταν εσυνάντησε την νύμφη Αμφιτρίτη,
αμέσως ελησμόνησε όλα τα περασμένα
και για εκείνη ένοιωσε πως από χρόνια ζούσε...!
...σαν να' πρεπε το κυανό, το δώρο από τον Δία...

... να 'ναι το κύμα η Ερατώ, της Κυμοθόης τέκνο,
το πιο αψύ κι ατίθασο, το γαλανό της βλέμμα
να τον κοιτά κάθε φορά που εκείνος θα μιλάει
και για τον ένα της θεό, να τόνε λογαριάζει...

...αλλά κι αυτός ο Έρωτας, ο γιος της Αφροδίτης,
χωρίς να τον αντιληφθεί, σαΐτευε τα βέλη
και λίγο λίγο εστάλαζε το ημίγλυκο κρασί του
στου αθάνατου της θάλασσας την χρυσαφένια κούπα.

...και ο θεός που ήξερε φουρτούνες να σηκώνει
όχι μόνο στην θάλασσα μα και στις Νηρηίδες
να γίνεται τόσο γλυκός και τόσο μερωμένος
όσο μωρό νεογέννητο σε φθινοπώρου κούνια!...

ΝΗΡΗΙΔΕΣ. Πίνακας του Gaston Bussiere (1902)

17 October, 2015

ΜΥΘΟΙ ΘΝΗΤΩΝ

ΜΥΘΟΙ ΘΝΗΤΩΝ

Ο Ηρακλής δεν ήσουν ούτε ο αρχαίος Αίαντας,

ο Αίσωπος τους μύθους σου απλά να ξαναγράψεις,

της μάγισσας ξόρκι κακό με αγάπη να διαγράψεις,

του Μαρκ Τουέιν ο πρίγκηπας ή ο φτωχός γίγαντας

γοβάκια δεν σου ζήτησα παράταιρα να μάσεις

ούτε ψηλά στη φασολιά χρυσή κότα να αρπάξεις

με το σπαθί του Λάνσελοτ κακούς δράκους να σφάξεις

κι εμένα, τη Χιονάτη σου, στον ύπνο να αγκαλιάσεις

τα παραμύθια της ζωής των παιδικών μας χρόνων

τα πρόδωσες, μείναν στείρα κι αυτά δίχως μια πράξη

τον Έρωτα που γέννησε τις προσδοκίες πουλάς

με άψυχες αξίες στο νου και τους φόβους αφρόνων

στην άχαρη ζωή που ζεις δεν έμαθες τι θες (14)

το τώρα δεν τ' αλλάζεις, σε φόρτωσε πίκρα το χθες

τις λέξεις μασκαρεύτηκες σαν να ήταν Αποκριές

απότιστο ρόδο, μονάχος ξεμένεις, εσύ φταις...

ΜΕΡΙΚΟΙ ΜΥΘΟΙ ΘΝΗΤΩΝ

Δειλό ποντίκι να 'σουν ή μήπως μέγας γίγαντας

κατάκοπος από μεγάλα ταξίδια να πάψεις,

ωραίος Πρίγκηπας της μάγισσας μήλο να διώξεις,

λευκός γάτος ή ο Έλληνας ήρωας Αίαντας,

γοβάκι στα σκαλιά πεσμένο να εύρεις μονάχος,

κλαδιά φασολιάς και μία χρυσή κότα να αρπάξεις,

με βέλη φαρμακερά κακούς δράκους να εκδιώξεις,

Χιονάτη από ύπνο μεγάλο να σώσεις με πάθος.

Με τόσα παραμύθια που μεγαλώσαμε χρόνια

εσύ κι εγώ που προδώσαμε την αλήθεια μας,

υπέροχα όνειρα τότε που κρύβαμε εντός μας

με άχρωμα χρήματα αχ! ανταλλάξαμε αιώνια.

Για δέκα ζωές, ακόμα και τώρα ψάχνεις τι θες,

το τίποτα δεν αλλάζει κι όλα να μοιάζουν σαν χθες,

ακίνητος πλάι μα η ζωή προχωράει θα λες,

θνητός ήσουνα ατυχώς, τόσο μικρός πόσο φταις...

Add caption

09 October, 2015

ΚΥΜΑ

ΚΥΜΑ

Εχθές καθώς εχόρευα στης θάλασσας την πλάτη

Μαΐστρος του ωκεανού ήρθ΄έξαλλος σαν άτι

εμένα πήρε τρέχοντας κι ούτε στιγμή εστάθη,

αφρούς με στόλισε ευθύς και σβήσανε τα λάθη.

Η θάλασσα πώς έχαιρε με τόσο μεγάλα πάθη!

να ένιωθε άραγε ο Νοτιάς τι άλλο να'χε πάθει

ετράβηξε άπραγος δειλός εκεί σε μίαν άκρη

και δεν εκούνησε στιγμή μηδέ το ένα μάτι;

Ταξίδι ονείρου καρτερώ στων θαλασσών τα βάθη

παρέα με τις μέδουσες και με τα καταμάχια

να βγω ν' αφρίσω καρτερώ, Μαΐστρο μέσ' στ' αλάτι,

δεν είμαι εγώ για τρέξιμο ψηλά στα καταράχια!

Στο περιβόλι του βυθού, εκεί, ας πάω να ζήσω,

μονάχα φύκια να φρονώ στα βάζα πώς να βάλω,

βαθιά στην πέτρα μου ροφός εμένα να μην κρύψω,

απλά να παίζω ή να γελώ το θέλω δίχως άλλο!

02 October, 2015

ΠΗΓΑΣΟΣ

οι ψυχές μας ανήσυχες

αδέσποτες ώρες

ψάχνουν να σταθούν

μικροί λεπτοδείκτες

δίπλα σε άλλες

να γλυκάνουν

φωλιά να κάνουν

στο περιβόλι του Έρωτα

γερά να στηρίζουν

βαριούς ωροδείκτες

με αδύναμους ώμους

άλλοι

με ψυχή και καρδιά γερακίσια

άλλοι

με ματιά και φτερά αετίσια

άλλοι

με πόδια δυσκίνητα

καρφωμένα στο λάθος

ξαφνικός ένας Έρωτας

αν δεν μας ταξιδέψει

αυτός μόνον αθάνατος

αυτός μόνον αντάρτης

πάνω από άγριες θάλασσες

κι από στεριές εύφορες

δίχως του εγώ τα έρματα

στην ράχη του Πήγασου

ακριβή μου χαρά

μονάκριβη μου αγκαλιά

πνεύμα μου γεμάτο πάθος

πολύτιμο να μας τιμά

να δούμε πολύ πιο μακριά

πέρα από το χθες

σιχαμερό και φθαρτό

της νιότης το πέρασμα

χαμένο για πάντα μιλώ

άδικα

τόσο μελάνι χύνεται

για το όνομα του

άδικα

τόσων ετών της ψυχής

τις πανοπλίες χαλάμε

άδικα

τη ζωή να περνάει κοιτάμε

αντί ψηλά υπέροχα να πετάμε...