ΠΗΓΑΣΟΣ

ΠΗΓΑΣΟΣ

οι ψυχές μας ανήσυχες

αδέσποτες ώρες

ψάχνουν να σταθούν

μικροί λεπτοδείκτες

δίπλα σε άλλες

να γλυκάνουν

φωλιά να κάνουν

στο περιβόλι του Έρωτα

γερά να στηρίζουν

βαριούς ωροδείκτες

με αδύναμους ώμους

άλλοι

με ψυχή και καρδιά γερακίσια

άλλοι

με ματιά και φτερά αετίσια

άλλοι

με πόδια δυσκίνητα

καρφωμένα στο λάθος

ξαφνικός ένας Έρωτας

αν δεν μας ταξιδέψει

αυτός μόνον αθάνατος

αυτός μόνον αντάρτης

πάνω από άγριες θάλασσες

κι από στεριές εύφορες

δίχως του εγώ τα έρματα

στην ράχη του Πήγασου

ακριβή μου χαρά

μονάκριβη μου αγκαλιά

πνεύμα μου γεμάτο πάθος

πολύτιμο να μας τιμά

να δούμε πολύ πιο μακριά

πέρα από το χθες

σιχαμερό και φθαρτό

της νιότης το πέρασμα

χαμένο για πάντα μιλώ

άδικα

άδικα

τόσο μελάνι χύνεται

για το όνομα του

άδικα

άδικα

τόσων ετών της ψυχής

τις πανοπλίες χαλάμε

άδικα

άδικα

τη ζωή να περνάει κοιτάμε

αντί ψηλά υπέροχα να πετάμε...

© 01.10.2015 ΒΑΛΙΑ ΜΑΙΣΤΡΟΥ “10 και πλέον ιστορίες μετά το 30”, All Rights Reserved