Η ΕΡΑΤΩ, ΤΟ ΚΥΜΑ ΤΗΣ ΑΜΦΙΤΡΙΤΗΣ
(Ως μια έμμετρη εισαγωγή στον δεύτερο μου μύθο, σκέφθηκα να ακούσετε καλύτερα λίγο απ΄ το τραγούδι των κυμάτων...κι έτσι όπως το άκουσα εγώ κοιτώντας τα απέναντι ροδομαβιά, ανάρια σύννεφα απ' το πρωί στο βάθος αγαπημένα να συνάζονται, αλλά κι αργότερα όταν το απόγευμα με κύματα γλυκά που κολυμπούσα, έτσι ακριβώς κι εσείς ακούστε...!)
...τα κύματα της θάλασσας, μονάχα αλήθειες λένε...
σιωπούνε ή γλυκάλμυρα σε βράχια παραδέρνουν
μα, σαν μιλούν, το κάλεσμα του Έρωτα μας στέλνουν,
και έχουνε για παράδειγμα τον θείο Ποσειδώνα...
... που, όταν εσυνάντησε την νύμφη Αμφιτρίτη,
αμέσως ελησμόνησε όλα τα περασμένα
και για εκείνη ένοιωσε πως από χρόνια ζούσε...!
...σαν να' πρεπε το κυανό, το δώρο από τον Δία...
... να 'ναι το κύμα η Ερατώ, της Κυμοθόης τέκνο,
το πιο αψύ κι ατίθασο, το γαλανό της βλέμμα
να τον κοιτά κάθε φορά που εκείνος θα μιλάει
και για τον ένα της θεό, να τόνε λογαριάζει...
...αλλά κι αυτός ο Έρωτας, ο γιος της Αφροδίτης,
χωρίς να τον αντιληφθεί, σαΐτευε τα βέλη
και λίγο λίγο εστάλαζε το ημίγλυκο κρασί του
στου αθάνατου της θάλασσας την χρυσαφένια κούπα.
...και ο θεός που ήξερε φουρτούνες να σηκώνει
όχι μόνο στην θάλασσα μα και στις Νηρηίδες
να γίνεται τόσο γλυκός και τόσο μερωμένος
όσο μωρό νεογέννητο σε φθινοπώρου κούνια!...
© ΒΑΛΙΑ ΜΑΙ'ΣΤΡΟΥ “παιχνιδίσματα με τον Έμμετρο” και “Μύθοι της Βαλιμάς – Η Ερατώ, το κύμα της Aμφιτρίτης”, 23.10.2015, All Rights Reserved
 |
ΝΗΡΗΙΔΕΣ. Πίνακας του Gaston Bussiere (1902) |
No comments:
Post a Comment