ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ κ. D. H. LAWRENCE

 

ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ κ. D. H. LAWRENCE

Άνοιξη στο παράθυρο

χαμόγελα σαν μαγνήτης

αμοιβαία η στιγμή

δεν βγαίνει φωνή !

τομή ξεμακραίνει τον θάνατο...

άρωμα σε μπουκάλι μαύρο

χειμωνιάτικο ρόδο

πικρό του Ugarro

χαϊδεύει τα ρουθούνια

μια ανάσα για πρωινό

χαρούμενα ακούει και παίζει...

μια φίνα δαντέλα

άλικο τριαντάφυλλο

του πάθους και δάφνη

κάτω από το μαξιλάρι

κραυγές και εικόνες

ο ένοικος του ισογείου να ντύνεται...

αετός που πετάει στους αιθέρες

κι αν πέσει παγωμένος νεκρός

περήφανος δεν λυπάται

από κλαρί πέφτει μόνο

το άτολμο μικρό πουλί

Νοέμβριος σύντομα έφτασε....

η ντροπή της σιωπής

κι η σιωπή της ενοχής

πιότερο κι από τον χειμώνα τον πρότερο

κρύες γλιστράνε στο τζάμι

ποτίζουν τα ρόδα -διδάσκουν

το νόμο της προσφοράς και της ζήτησης...

(χαϊκού)

© ΒΑΛΙΑ ΜΑΊΣΤΡΟΥ 02.12.2022, All Rights Reserved

...είπες ανάμεσα σε πολλά άλλα : “Μια ανικανοποίητη γυναίκα πρέπει να έχει πολυτέλειες. Μια γυναίκα όμως που αγαπάει έναν άντρα, μπορεί να κοιμηθεί και σε ένα σανίδι απάνω...” 

Κι έτσι συνήθως ανά τους αιώνες πάντα κάποιος αφήνει μια γυναίκα ανικανοποίητη – πότε άραγε; - να αναζητά πολυτέλειες...

Μα για αυτό θα μιλήσουμε μια άλλη φορά κ. D. H. Lawrence...

ΑΠΡΙΛΗΣ ΨΕΥΤΗΣ

 

ΑΠΡΙΛΗΣ ΨΕΥΤΗΣ

Σαν χθες μου φαίνεται έφτασε να δει μια ωραία κόρη
Απρίλης μέσ' στο λάμπρισμα, γιρλάντες τα μαλλιά του

την πλάση γύρω αψέγαδος χαμόμηλα στολνούσε

λουλούδια μοσχοβόλιζε, με πόθο της λαλούσε

"Μαρτιά μου, πράσινη ματιά, πηγή του Aθανάτου"

Εμήνυσε της Άνοιξης πως λιώνει, να λυγίσει

μια αγάπη ατέλειωτη θα βρει σαν βγει στο παραθύρι

τα στιβαρά τα μπράτσα του θαμπώσαν τα νερά της

το ωραίο της δροσοσταλιό και τα καμώματα της

-Μαρτιά μου μην ξαστόχησες, τον πέρασες λιοπύρι;

"Μαρτιά μου, εγώ είμαι ο Απρίλης σου και τον Φλεβάρη διώξε

τι κρύα χάδια κρύσταλλα μέσ' στου χιονιά τα κάστρα

αυτά τα κρινοδάκτυλα γεννήθηκαν για εμένα

τα μάγουλα τα ρόδινα της Άνοιξης ταγμένα

της νύχτας την πάχνη αποζητάς ή του ουρανού τα άστρα;"

Κι έρρεαν από το στόμα του τα μέλια ένα ποτάμι

"Σαν σήμερα σε γνώρισα στον κάμπο καρτερούσα

με θάρρος μίλαγες παντού κι εκεί που αχνοπατούσες

τα γιασεμιά σου ευώδιαζαν, οι αισθήσεις μου παρούσες

της άνοιξης μου ο πειρασμός και του χειμώνα η μούσα"

Με τα πολλά στολίσματα να μην τον λησμονήσω

από μακριά τον Μάιο που κόπιασε μία μέρα

πώς την εγλυκοκοίταζε κι ανθιούσε με καμάρι

και τούτον τον μυρίστηκε για ρέμπελο και κάλπη

-Γλυκιά Μαρτιά μου εσύ σοφή πώς πια τους κάνεις πέρα!

Ο Μάης όσο κι αν άνθιζε τον δρόσο της δεν πήρε

αφού καυτόν Ιούνιο περίμενε με ζέση

θολό νερό της πρόσφερε μέσ' σε ασημένιο τάσι

μήτε ένα ρούχο γιορτινό να θέλει να φορέσει

-Του Απρίλη ως φίλος καρδιακός πόσο του είχε μοιάσει!

Μα όσο κι αν ψεύτης, δολερός σαν τον Απρίλη ευρέθη

τα ρόδα της μέσα στην ψυχή, άτυχος να μαράνει

τέτοια ομορφιά αδύνατο με ίσκιο βαρύ να μιάνει

του Ιούνη η ολόθερμη αγκαλιά, χαμόγελο σε βρέφη

ήρθε με κάψες κι έρωτες, βαρκούλα σε λιμάνι

"Το καλοκαίρι έτρεχα σε ακρογιαλιές κεφάτος

ξυπόλητο του Έρωτα παιδί και της Χαράς η γέννα

που όλο το χρόνο υπέμεινε ως να κερδίσει εσένα

Μαρτιά μου εσύ ολόδροση κι εγώ ο θερμός σου γάτος

χίλια του Ιούλη σ' αγαπώ, ας μου χαρίσεις ένα!"

© ΒΑΛΙΑ ΜΑΪΣΤΡΟΥ “Ταξιδέματα με τον Έμμετρο”, 01.04.2016 (revised on 02.04.2022) All Rights Reserved

(Ιαμβικός 15/16 συλλαβών)

ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ

ΤΗΣ ΕΝΟΧΗΣ

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

εκεί που τα όπλα κροταλίζουν

όταν το αίμα των παιδιών ρέει αθάνατο

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

όταν στο θέατρο του παραλόγου

θρηνούν νικημένοι και νικητές 

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

ερείπια οι ζωές και οι κόποι τόσων ετών

διθύραμβους ειρήνης μετά σε όσους κερδίσουν

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

όπου κακόλαχε δράμα να ανάψει φωτιά

ψεύδη να μοιάζουν αλήθειες που ακούν

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

το βολικό νανούρισμα στον καναπέ

στη ζέστη τους να μισούν και ν' αποκοιμηθούν 

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

έξω βρέχει πόνο κι απελπισία

πίνουν-αντί για διάκρυα- ουίσκι να ξεχαστούν

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

μακριά από τα σπίτια τους οι σφαίρες

τάχα η ασφάλεια να φαντάζει διαρκής

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

το ξεπούλημα των λαών ακριβό 

μα η πένα τους είναι όπλο κι αυτό ισχυρό

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

κούφια ηδονή κι αμαρτία τόσων ετών

χρήμα κι απληστία τα δώρα των σκοταδόψυχων

Γιατί σιωπούν οι Ποιητές

όταν θα έρθει και στο δικό τους κεφάλι

απ' την ενοχή άραγε ποιος θα τους βγάλει...

(Verse)

© ΒΑΛΙΑ ΜΑΊΣΤΡΟΥ “10 και πλέον ιστορίες μετά το 30”, 21/03/2022, All rights reserved