Ο ΚΑΗΜΟΣ... ΤΗΣ ΝΤΟΡΟΘΥ

 

Ο ΚΑΗΜΟΣ... ΤΗΣ ΝΤΟΡΟΘΥ

Στην ρίζα του ξερόλοφου η Ντόροθυ ξαπλώνει

δεν περιμένει μπιστικό μηδέ γραβατωμένο
μονάχα τον βο(υ)λευτικό θυμάται κι ωχ! θυμώνει
γιατί νωρίς τον έκλαψε και πια ρευστό δεν στέλνει!

Πώς χάθηκες Ντομένικο μακρυά απ' το μεϊντάνι
πώς γιε μου απόφαγες νωρίς και δεν καλοχωνεύεις;
δεν ξέρω τι να κάνεις πια, με τρώγει η στεναχώρια
να σε φιλέψω ένα ζαμπόν, να μην τους φας τη χώρα;  

Μανούλα μου συγχώρα με κι έχω πολύ χολώσει

πώς δεν θα γίνω βασιλιάς σε τούτον δώ τον τόπο

το έχω πάρει απόφαση με βουλιμία οπόση

που να την κρύψω δεν μπορώ, δεν ξέρω δα τον τρόπο!

Οι οπαδοί μου πια χωρούν σε ένα καφενεδάκι

κι ας με δοξάζουνε μαθές σα βγαίνω στο μπαλκόνι

τους κέρασα μια σάμαλι και παγωτό χωνάκι

“αριβεντέρτσι” μου είπανε, “το χάπι δεν χρυσώνει!”

(Σατιρικός Ιαμβικός Δεκαπεντασύλλαβος)

© ΒΑΛΙΑ ΜΑΪΣΤΡΟΥ 05.02.2017 “ταξιδέματα με τον Έμμετρο” All Rights Reserved

(ως απάντηση στην παρακάτω ιαμβοπρόκληση:)

"Στην ..... του ....., η Ντόροθυ .....
δεν περιμένει ..... μηδέ .....
μονάχα τον ..... θυμάται κι .....
γιατί ..... και πια ..... δεν στέλνει

Πού είσαι ..... να σε δώ, επάνω στο .....
πως ...... μου ..... και δεν καλο.....
δεν ..... ..... πια, με ..... .....
να σε φιλέψω ....., να μην ......"