18 October, 2024

ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

ΑΤΑΙΡΙΑΣΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

κι αν το φεγγάρι απόψε είναι το gin

μοιάζουν τα πουπουλένια σύννεφα

με τον θρυμματισμένο πάγο

κι αν θα σε πιω φεγγάρι μου γλυκό

κι αν θα μεθούσα, τι να ειπώ

για αυτά που δεν ειπώθηκαν

γλυκά ή κι άνοστα να ακούσω

ήλιος κι ένα μουγγό φεγγάρι

πώς θα απαντούσες άραγε ;

άντρες που δεν μιλούν πολύ

στον νου σου να το βάλεις

τραγούδι μέσα στην ενοχή

κι όσο για την αγάπη τους

την δείχνουνε με πράξεις

τα μάτια σου ας δω τα δυο

ήλιος κι ένα δειλό φεγγάρι

πως μέθυσα φεγγάρι μου ;

ποίηση πάλι σκεπτόμουνα

τραγούδια ξεφυτρώναν

Κι όσα τραγούδια αν μπλέξουν στα κρυφά

θα μπλέξουν με στίχους πιο σφιχτά

ποίηση ας μοιάζουνε κι αυτά

παιδιά σου να τα αγκαλιάσεις στοργικά

ήλιος με αταίριαστο φεγγάρι

09 October, 2024

ΤΟ ΓΥΑΛΙΣΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ

ΤΟ ΓΥΑΛΙΣΤΟ ΜΑΡΓΑΡΙΤΑΡΙ

με μια ματιά το λάτρεψα και λάθεψα

μα ετούτη η θωριά του η πλανερή

με επίγνωση ή δίχως και πάλι αναγκαία

πώς τα κατάφερε και στάθηκε σε εκείνη

την ώρα της τη γαλανή ψυχή

στης θάλασσας την άκρη

σαν κάτι που στα κρυφά σε αποπλανεί

δίχως κουβέντες περιττές

μέσα στον κόσμο τρυφεροί

πως αγαπήθηκαν εκρηκτικά

φωτιά και σπίρτο ηδονικά μαζί

ένα μαργαριτάρι τέτοιο γυαλιστό

που αντανακλά κι αναριγά

σαν τις φορές που σμίξανε

βουνό και θάλασσα στα στρογγυλά βοτσάλια

σαν ένα τόξο δυνατό πώς τέντωσε

με μάτια σφαλιστά και περισσή χαρά

κι όμως στον στόχο ευθύβολο

σαν από χρόνια εξασκημένο

στα χέρια μου ανάμεσο αν θά 'χα

δίπλα στο μαξιλάρι μου κι εγώ

ξύλινο αντί σταυρό χρυσό να προσκυνώ

πώς εξαστόχησα και πέρασα για γνήσιο τάχα

01 September, 2024

ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΡΑΨΩΔΙΑ

ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΡΑΨΩΔΙΑ

Δεκανίκι δεν θέλω σαν περπατώ

ψηλά να πετώ προσπαθώ

αλλιώς προσευχήσου να ζήσεις

ενεργητικό – παθητικό

μόνος σου να ισοσκελίσεις

η σιωπή σου μηδέν ξεφωνίζει

κι απ' την φωνή μου πιότερο

η ψυχή ή τα αυτιά μου πρώτα

πιο θα σπάσει πάω στοίχημα

στον βίο μου τον πρότερο

ζωή είναι ό,τι βλέπουν τα μάτια σου εμπρός

κι αυτό που στέργει η καρδιά σου εντός

κατάφερες και παρέμεινες ζωντανός

σε στράτα γεμάτη χαλίκι το ευτύχημα

κάτι μας συγκρατεί θεϊκό κι ανώτερο

τα βουνά μια δρασκελιά θαρρείς πως θα φτάσεις

πάνω τους το βλέμμα ηδονικά για να αράξεις

ελπίδα να περπατήσεις προτού να γεράσεις

η ματιά στην καρδιά σου δυο πράσινες οάσεις

δύναμη να πουν την μέρα να αδράξεις

με τέσσερεις άντρες Στρατηγός στις επάλξεις

κι Αρχιστράτηγο στις επαναστάσεις

της θάλασσας τα κύματα μπορείς να δαμάσεις

μα αν δεν τα δεις και δεν με δεις

πώς αλλιώς να ξεφυλακωθείς ψηλά να πετάξεις

του αετού το παλιό φτέρωμα να το αλλάξεις

το τυρί τεχνιέντως και τη φάκα μαζί

πόσο γλυκά συγκρατούνε τα άτιμα

(Rapsody)

30 May, 2024

ΤΟΥ ΜΑΗ Ο ΑΝΘΟΣ

Κι είναι κι ο ανθός που στέκεται

κι υπομονετικά πώς στέργει

με τη χαρά του ωραίου πρωινού

που τη λιακάδα χρίζει

μα σαν το χέρι τρυφερού

χάδι το προσεγγίζει

άνοιξη κι εκείνο αποζητά

κι άλικα κοκκινίζει

σαν του Μαγιού τα βραδινά

ιδρώτας κι Έρωτας δροσιά

για καλοκαίρι ανθίζει

21 April, 2024

ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ

Έξαφνα και απρόσμενα

της Άνοιξης τα εύοσμα

κι αγαπημένα δώρα

άνθη που χρόνια δρόσιζαν

σε κήπους και περβόλια

μπες να απολαύσεις τώρα

Ρόδα και Κρίνοι μου λευκοί

θαυμάζω, μαγεμένη

ώριμοι στήμονες μεστοί

βλαστοί στητοί καλοβαλμένοι

μέσα σε κρινοδάκτυλα

ύπεροι στολισμένοι

Πράσινος χρυσομπάμπουρας

κεφάτος και περιχαρής

νέκταρ και αμβροσία

ψιθυριστά σιγοτρυγά

με δυο γλωσσάκια τρυφερά

Έρωτας και μαγεία

13 February, 2024

ΣΑΝ ΔΟΞΑΡΙΟΥ ΤΟ ΛΑΛΙΣΜΑ

ΣΑΝ ΔΟΞΑΡΙΟΥ ΤΟ ΛΑΛΙΣΜΑ

Υπέροχα και λεβέντικα

των στίχων τα λόγια πω 'χουν

στου τραγουδιού το ποίημα ωσάν

από ζεστή καρδιά καημέ μου

ώφου μου από ζεστή καρδιά

κι από χαρά βγαλμένα

μα αν τύχει και μη

μα αν τύχει και μη στεριώσουνε

με πράξεις αντρειωμένα

κρίμα στη λύρα που

κρίμα στη λύρα που γλυκολαλεί

από μικρά κοπέλια

κι από χειμώνες σε άνοιξες

τις πόρτες σου πως κι άνοιξες

να βάνει μέσα ο Ζέφυρος μαθές

τ΄Ερώτου τσι πολλές

τ' Ερώτου τσ' άγριες τις φωνές

κεντρί των μελισσών

των μελισσών το μέλι

να τρώνε και ν' αλείβονται οι ψυχές

τους πόθους με λατρεία

κρίμα και στ' άνθη όπου κι ανθιούν

κρίμα και στ' άνθη όπου κι αφιούν

των κοριτσιών τα χείλη